Vorige week is hij begraven. Veel te jong is hij gestorven, de neef van mijn vriend. Ik wist dat het iemand was die snel vrienden maakte en altijd vriendelijk en vrolijk was tegen iedereen, jong en oud. Altijd het zonnetje in huis. Altijd belangstellend en altijd behulpzaam.
Een hoge opkomst was dus te verwachten. Maar de grote zee van mensen die op de begrafenis afscheid van hem kwam nemen, was het onvoorstelbare voorbij. Nu begin ik pas te begrijpen wat zijn ouders bedoelden toen ze zeiden ‘je geeft, maar je krijgt er zoveel voor terug…’. Voor zijn ouders, zusje en vriendin is het verlies het grootst; er is een gat geslagen in hun leven dat nooit meer zal worden opgevuld.
Vooralsnog is het onduidelijk hoe het ongeluk waaraan hij is overleden, heeft kunnen gebeuren. En waarschijnlijk zal het altijd een raadsel blijven. Uiteindelijk maakt het antwoord ook niet uit. Hij is er niet meer en dat valt niet meer te veranderen. Wat rest, zijn vragen. De vraag waarom hem zo jong het leven werd ontnomen, de vraag of zijn overlijden misschien een hoger doel heeft. De vraag hoe we zijn directe familie kunnen helpen dit verlies draaglijk te maken… Het voelt erg oneerlijk.
Rust zacht, Joël.
Foto geleend van Leah Makin
