In het kader van de masterclass strategisch communicatiemanagement die ik doe, ben ik bezig een onderzoek af te ronden naar de politie en internet. Ik licht in deze blog mijn vraagstelling en aanpak toe.
De vraagstelling van mijn onderzoek:
Wat hebben rechercheurs nodig om op effectieve wijze om te gaan met internet als communicatie- en opsporingsmiddel met de burger?
Om deze vraag te beantwoorden, beschrijf ik allereerst hoe momenteel met internettoepassingen wordt omgegaan binnen de overheid en binnen de politie. Over de politie en internet schreef ik trouwens eerder al eens een blog. Ik sla er diverse rapporten en situatiebeschrijvingen op na voor een gedegen verhaal.
De politiewereld is vrij uniek, dus wat situaties betreft, valt een hoop uit te leggen. Bijvoorbeeld hoe het rapport van de Commissie Posthumus van invloed is op het huidige recherchewerk. Of hoe het Openbaar Ministerie een grote rol speelt bij wat wel en niet mag aan opsporingsberichtgeving op tv en internet. Ik weet al dat momenteel niet alle mogelijkheden om via internet aan opsporingscommunicatie te doen, optimaal benut worden.
Internet als communicatiemiddel
Vervolgens ga ik langs bij de afdeling die belast is met de grote onderzoeken. Ik ga een aantal medewerkers en het hoofd vragen wat zij denken over de huidige situatie en wat in hun ogen de ideale situatie zou zijn als het gaat om het gebruik van internet in hun werk. Daarbij gaat het me dus om internet als communicatiemiddel met de burger, en niet een middel om informatie over verdachten of daders te vergaren! De website politieonderzoeken.nl was de website die bij uitstek het voorbeeld hiervoor is.
Vragen aan jou
Mijn twee vragen aan de lezer, aan JOU dus, zijn:
- Wat denk jij dat de spreekwoordelijke beren op de weg zijn, waarom wordt internet momenteel nog niet optimaal ingezet in de opsporing? Is het angst met het onbekende, zijn het privacy-issues, of…?
- En wat denk je dat nodig is om te zorgen dat de rechercheurs méér met internet willen en kunnen doen?
Bedankt voor het meedenken!
Lees ook deel 2 voor een bloemlezing van alle reacties die ik ontving na deze blog!
Ik heb natuurlijk totaal geen zicht op wat er zich binnen de korpsen afspeelt, maar ik kan me voorstellen dat vooral het onbekend zijn met internet inderdaad nog een grote rol speelt. En daarin verschilt de politie dan weinig van andere takken van sport.
Waarschijnlijk zijn veel van de huidige dienders in ‘die goeie ouwe tijd’ opgeleid en gestart en houden ze meer van het veldwerk, dan van het zitten achter een computer. Dat laatste helpt ook al niet echt mee aan het populistische ‘meer blauw op straat’, dus doe je dan eigenlijk wel wat nuttigs?
Misschien dat megalomane automatiseringsprojecten de angsten nog wat verder hebben aangewakkerd – geen idee.
Ik denk dat ook politiemensen eerst langzaamaan kennis moeten maken met allerlei toepassingen. Daarvoor denk ik dat het van belang is dat ze vooral ook ingelicht worden over succesverhalen van elders – er zijn vast al succesvolle projecten/websites/toepassingen – en dat ze groepsgewijs kunnen nadenken over hoe dergelijke moderne (communicatie)middelen hùn kunnen helpen bij het uitvoeren van hùn dagelijkse werkzaamheden.
Kortom: het moet dichtbij komen.
Ik denk dat Christian daar de belangrijkste punten wel bij de kop heeft. Misschien zou een cursus “23politiedingen” iets zijn? Lijkt flauw, maar het kan zeker helpen om al die mogelijkheden net even iets dichterbij te brengen. Aangevuld natuurlijk met een paar stevige goede voorbeelden uit de praktijk.
@ Christian & Astrid: thanks voor jullie reacties! 🙂 Ik was juist ook wel benieuwd naar een frisse blik, vandaar mijn oproep!
Kennen jullie de (mijn) site 23 Politiedingen al? 😉 Kan zomaar zijn dat het een aanbeveling is om alle rechercheurs die cursus te laten doen!
De cursus van 23 Politiedingen zou een goed middel zijn om de 1.0 collega’s anders te laten werken en denken.
Wil het niet dat je die collega’s wel moet motiveren om de cursus te gaan volgen.
Ik denk dat de motivatie moet komen uit voorbeelden waar je laat zien dat het nieuwe denken en werken juist voordeel heeft op hun werk.
Er is tegenwoordig op het gebied van de moderne communicatie middelen veel te krijgen.
Als een buurtagent achter Hyves gaat zitten, zal hij veel eerder contact krijgen met de jeugd uit zijn wijk en zo te weten te komen wat zich onder de jongeren afspeelt!
Dit soort middelen kan je ook gebruiken voor opsporingsdoeleinden. Je komt te weten wie hun contacten zijn wat hun interesse zijn ect ect.
Het zou super zijn als bijvoorbeeld; bij een moord een rechercheur direct op het internet gaat zoeken naar mogelijke verbanden met het slachtoffer en een mogelijk verdachte. Of dat er een getuige is geweest van een misdrijf en de getuige schrijft dit op het internet weg bijvoorbeeld op Twitter! Juist zulk soort middelen kan een misdrijf oplossen of helpen en daar moet bovenop zitten. Bij de FBI in Amerika gebeurd dit namelijk al en hier in Nederland moet je aan de strenge regels van het OM houden. Natuurlijk zijn regels niet erg, alleen kunnen de regels ook minder strak gehouden worden.
Ik heb namelijk al een aantal berichten op Twitter voorbij zien komen, waarin staat dat hij of zij getuige is geweest van en ongeval, schietpartij en een mishandeling. Juist die informatie van de burger kan een misdrijf oplossen of helpen.
@ Ruben: bedankt voor je uitgebreide reactie, ik neem je opmerkingen mee! 🙂
Hi Natalie,
Gek dat je hier wel reacties krijgt en bij Pol-20 niet …
Maar just a thought: zijn het wel de rechercheurs die contact hebben met de burgers? Wie 112 of 8844 belt, krijgt geen rechercheur aan de lijn, omdat die (in een meestal hermetisch afgesloten ruimte) aan het opsporen zijn — al dan niet op internet. Is er niet pas (rechtstreeks) contact tussen rechercheur en burger als er buurtonderzoek of getuigenverhoor plaatsvindt?
En ja, je vindt veel beren! Privacy, angst dat iemand meeleest, angst dat het onderzoek klapt, angst dat iemand ziet wat je doet, gebrekkige toegang tot internet op werkplekken, geen idee wat de mogelijkheden zijn — maar das allemaal al bekend natuurlijk. Maar ook: angst om iets nieuws te proberen. Terwijl twitteren op wijk/buurtniveau, burgernet, amberalert, smsalert natuurlijk prima toepassngen zijn — maar weer bedacht door afd.communicatie en te weinig toegepast door rechercheurs.
@ rené: denk dat mijn bericht op politie20 alweer is weggezakt, letterlijk en figuurlijk. Komt vast door al die welkomstberichtjes van Marga 😉
Bedankt voor het meedenken en ja je hebt een punt met het rechtstreekse contact dat rechercheurs nu (niet) hebben met burgers.