Eerstewereldproblematiek

Soms erger ik me aan mijn eigen neiging en die van anderen in mijn omgeving om van kleine kwesties veel te grote te maken. Zal ik een pastasalade maken of toch maar nasi goreng? Koop ik die rode of die blauwe jas? Gaan we op vakantie naar Thailand of Australië? Wat een keuzestress. En wat een eerstewereldproblematiek.

Als dát je ergste problemen zijn, dan moet je toch beseffen hoe gelukkig je eigenlijk bent. Dat je te eten hebt, en zelfs geld over hebt voor mooie jassen en vakanties. Het probleem is dat we ons niet goed kunnen voorstellen hoe het is om zonder al die luxe te leven. We zijn verwende nesten!

Keuzestressmoment

Mijn eigen keuzestressmoment: een nieuwe smartphone. Kies ik voor de HTC One X of ga ik toch voor de Samsung Galaxy S III (serieus, help mij met deze keuze!)? Aan de ene kant houdt deze keuze mij al enige tijd bezig terwijl ik aan de andere kant denk: lekker belangrijk! Lastig hoor, dat geweten.

Duurzaam geweten

Dat geweten heeft mij er toe gezet om, waar dat praktisch haalbaar is, een aantal duurzame keuzes te maken. Ik heb een auto gekocht, maar wel een zuinige. Ik eet regelmatig vlees en vis, maar wel zo veel mogelijk biologisch. Ik geef aan goede doelen. Ik gebruik spaarlampen. Ik haal de stekker uit het stopcontact als ik apparaten niet gebruik. Ik heb een groenestroomleverancier. Op mijn lijst van 101 doelen staat een aantal doelen (#1 t/m #12) die ook samenhangen met duurzaamheid en een betere wereld.

Geen eerlijke verdeling

En toch heb ik zeker ook last van eerstewereldproblematiek. Ik uit deze ‘prangende kwesties’ regelmatig op Twitter en Facebook en ik zie ze daar ook van anderen terug. Dat levert momenten van schaamte en ergernis op. Om vervolgens weer de draad van het leven op te pakken. De wereld is nou eenmaal niet eerlijk verdeeld. Ik mag me gelukkig prijzen met wat ik heb!

Foto’s geleend van GorillaSushi en Artbandito.