Printen in 3D

Driedimensionaal printen. Een exacte kopie maken van een echt ding. Of een echt ding maken van een tekening. Het is geen toekomstmuziek meer. Ik vind het fascinerend! De mogelijkheden die ons geboden worden om hier veel goeds (maar ook slechts) mee te doen, zijn onvoorstelbaar groot. Oké, het staat allemaal nog in de kinderschoenen, maar de belofte is er. Tijd voor een nadere beschouwing van deze technologische ontwikkeling.

De Replicator

3D-printen komt voor mij aardig in de buurt van het kopiëren van dingen en voedsel in de Replicator zoals ze dat in Star Trek (de serie die ik in de jaren ’80/’90 keek) altijd deden. Weet je nog? Nee? Dan fris ik even je geheugen op:

Uit het niets werd hier even een kopje tomatensoep gemaakt! Of een lasergun of wat er dan ook maar nodig was op de Enterprise. Zet het één keer in het geheugen van de computer en hij kon het namaken. Namaken is precies wat de huidige (eerste)generatie 3D-printers doet. Je hebt een plaatje van een (nog niet bestaand) legosteentje of van een kinderknuffel, voert deze in (dit klinkt gemakkelijker dan het is) en de printer drukt het in 3D af. Geloof je het niet? En ook vorig jaar niet gezien in De Wereld Draait Door? Of in de schappen van de Bijenkorf? Kijk dan maar het filmpje waarin een moersleutel wordt gekopieerd:

Bij mij werkt het zo dat dit soort nieuwigheden (zeker de technische!) eerst een paar keer langs moeten komen, via verschillende wegen, voordat ik denk ‘oké, hier hebben we iets belangwekkends!’. Ik heb het onderwerp inmiddels al behoorlijk wat keren voorbij zien komen in blogs, ik heb op Lowlands afgelopen jaar (en misschien ook het jaar daarvoor al) een demonstratie gezien én ik hoorde kortgeleden Martijn Aslander het één en ander zeggen over de 3D-printer. Dat was blijkbaar het laatste zetje wat ik nodig had om een plek in mijn actieve breindeel te reserveren voor deze ontwikkeling.

Beginfase

En een veelbelovende ontwikkeling vind ik het! Dit is nog maar het begin ervan. In de jaren ’80, toen computers nét voor consumenten te koop waren, kostten ze vele duizenden guldens en waren het lelijke bakbeesten. In die fase zitten we nu ook met de 3D-printers. Ze zien er niet uit, zijn traag en wat ze kunnen is nog maar een miniem deel van hun werkelijke potentie. Een glimp hiervan kun je opvangen op sites als Thingiverse.com en Kraftwurx.com, waarop mensen hun digitale ontwerpen voor 3D-printen uitwisselen en uitproberen. Ontwerpen is ook niet moeilijk meer met bijvoorbeeld Google Sketchup. Straks printen we wellicht ook auto’s, huizen, ledematen, voedsel, maar ook wapens en munitie? Ook criminelen zullen de nieuwe ontwikkelingen natuurlijk in hun voordeel gaan gebruiken.

Voordelen

Ik kan nog niet goed overzien wat de volledige potentie is van deze nieuwe printers. Dus benoemen wat de voor- en nadelen zijn in de toekomst is lastig. Voor nu blijft het bij voordelen als:

• Alles is digitaal dus je hebt minder transportkosten.
• Je hebt minder afval; je print alleen wat je nodig hebt en hebt geen voorraad meer nodig.
• Producten kunnen 100% op de wensen van de klant afgestemd worden, want ze kunnen zelf online aanpassingen doen.

Conclusie

Mijn conclusie? Die makers van Star Trek waren zo gek nog niet met hun Replicator. Dit belooft veel moois voor de toekomst. Ik kom er op dit weblog vast nog eens op terug!

Meer weten?

• Bekijk het informatieve filmpje (6 minuten) van Explaining The Future.
• Lisa Harouni vertelt tijdens een Ted Talk in november 2011 (15 minuten) dat 3D-printers eigenlijk al 30 jaar bestaan.

Plaatje geleend van Creative Tools.