Vorig weekend liep ik 5 km tijdens de Electric Run in Amsterdam. Het was een combinatie van hardlopen, sjokken en wandelen en onderweg zagen we mooie dingen. Toch doe ik volgend jaar niet meer mee.
“Yes, eindelijk weer eens met een hardloopwedstrijd meedoen”, dacht ik toen een teamgenootje van volleybal vroeg wie er mee wilde doen met de Electric Run. Ik ging er spontaan sneller en verder door hardlopen en had er zin in! Mij was verteld dat zoiets was als de Color Run, maar dan ’s avonds en met lichtjes in plaats van verf. Nou heb ik ook nog nooit met de Color Run meegedaan, dus mijn voorstellingsvermogen was beperkt.
Geen wedstrijd
Natuurlijk wist ik dat dit geen echte hardloopwedstrijd zou worden. Dat de tijd niet gemeten werd, dat het vooral zou gaan om mooie dingen zien en muziek/feest. En toch ben ik ietwat teleurgesteld over de Electric Run en is de kans erg klein dat ik volgend jaar weer mee doe. Laat ik positief beginnen bij wat ik wel leuk vond! Het begon al met de feestelijke stemming bij het Olympisch Stadion en de vele neonkleuren waarin iedereen gekleed was. Gezichten waren beschilderd, glowsticks omgehangen; ik zag de mafste creaties langskomen! Gezellig!
Mooie lichtjes en kleurtjes
Ik word blij van mooie lichten en kleuren dus daarin ben ik op mijn wenken bediend. Tijdens de eerste kilometer vroegen ik en mijn loopmaatjes ons nog wel af wanneer we de eerste lichtjes zouden zien (op de verloren glowsticks op de grond na, waar we gelukkig niet over uitgleden..), maar die doemden ineens op in de duisternis. Fietsen vol met ledlampjes, beschenen paraplu’s in de bomen, blacklight, lampionnen, lichtgevende poortjes.. het was best heel mooi! Vandaar ook dat veel mensen, waaronder ikzelf, onderweg een paar foto’s wilden maken. Wat tot oponthoud leidde.
Slalommend hardlopen
Het was eind maart (ook nog eens de dag van Earth Hour!) en nog best heel koud. En daar sta je dan, in de lange
wachtrij tot je aan de beurt bent om te starten. Ruim een half uur hebben we moeten wachten. Elke zoveel minuten mocht er een groep van ongeveer 50 mensen van start, om de drukte te spreiden. Dat spreiden lukte helaas niet zo goed; dit kwam doordat mensen foto’s wilden maken én doordat sommige stukken erg smal waren. De organisatie had van te voren benadrukt dat wandelaars (en dus ook fotomakers) rechts moesten houden, maar dit gebeurde in de praktijk niet. Dus als hardloper was je voortdurend aan het slalommen tussen de wandelaars en fotografen door. Soms was sjokken het hoogst haalbare.
45 minuten later…
Wat onderweg opviel, was dat er nergens bordjes stonden waarop stond waar je naar toe moest; ik heb heel wat mensen de compleet verkeerde kant op zien gaan (misschien expres?). Ook miste ik bordjes met de afstand: hoeveel kilometer hadden we nog te gaan? Uiteindelijk deden ik en mijn loopmaatjes ongeveer 45 minuten over deze 5 kilometer. Veel langer dan nodig dus! We waren inmiddels wel lekker opgewarmd, trokken een jas(je) aan en proostten op onze ‘prestatie’. Al snel koelden we weer af en ging het ook nog regenen, waardoor wij besloten helemaal af te haken en de dj’s en muziek te laten voor wat ze waren.
De slotsom: leuk om een keer ervaren te hebben, maar voor mij blijft het bij deze ene keer!
Geef een reactie