Hoe mijn gebroken been stiekem een zegen is

Precies drie maanden zijn er vandaag voorbij sinds het ongeluk waarbij ik mijn been brak. Ik moest de afgelopen tijd het een en ander aanpassen aan mijn leven en mijn houding. Ik denk dat ik er als mens op vooruit ben gegaan; gek eigenlijk dat uit vervelende gebeurtenissen ook vaak weer mooie dingen ontstaan.

Huh, gebroken been?

Het kan zijn dat je het nieuws van mijn ongeluk helemaal gemist hebt, dus even de korte samenvatting: ik was in september met mijn vriend op bezoek bij vrienden in Leizpig, ging een rondje hardlopen (want ik zou met de Dam tot Damloop meedoen), kende de weg niet en stak ergens over waar het (achteraf gezien) niet handig was. Toen was het snel gebeurd: een auto reed mij aan. Resultaat: gebroken scheenbeen (zit nu een titanium pen in), gebroken kuitbeen (zit een titanium plaatje met schroeven op), gekneusde arm en (bleek later) waarschijnlijk een gekneusde of gebroken rib. Gevolg: een pittige en complexe operatie en acht dagen ziekenhuis voor de dokteren het aandurfden mij naar huis te laten reizen. Die acht dagen waren een waar avontuur; lees daarvoor mijn Twitter-draadje met dagelijkse updates van mijn belevenissen van toen.

En, hoe gaat het nu dan?

Nou, ik ben aan het revalideren (lees: ik doe elke dag oefeningen) en loop sinds kort zonder krukken. Ik fiets weer. En dat was het wel zo’n beetje. Ik kan niet wachten tot volleyballen en hardlopen weer tot de mogelijkheden behoren. Ik hoop dat het bot in mijn been weer een beetje aan elkaar aan het groeien is! Volgende maand worden er weer foto’s gemaakt om dat te bekijken. Daarnaast heb ik nog steeds een operatiewond die heel langzaam aan het helen is. Dat schijnt normaal te zijn omdat het onderbeen nou eenmaal een lastige plek is, waar veel spanning op de huid staat. En het was ook wel een wond qua grootte en diepte waar je u tegen zegt. Al met al is mijn been nog steeds in de herstelmodus en moet ik hem voldoende rust geven.

Dat klinkt allemaal vrij vervelend!

Ja, dat is het ook wel. Ik loop al veel te lang in dezelfde wijduitlopende broek omdat ik nog geen panty’s of maillots aan kan en dus mijn rokken en jurken niet. Elke week ga ik weer naar de apotheek om nieuw verband te halen voor mijn been terwijl ik elke week hoop dat het de laatste keer is dat ik daar naartoe moet. Ik heb nog lang niet het energieniveau dat ik voor het ongeluk had en moet dus keuzes maken in wat ik wel en niet kan doen op een dag en in een week.

Maar waarom is het dan een zegen?

Stiekem heeft het hele vooral voor mij ook iets positiefs opgeleverd. De belangrijkste zegen: ik leer steeds beter geduldig te zijn. Zo moet ik bijvoorbeeld geduld hebben met mijn lichaam, want het herstel duurt nou eenmaal lang. Daar kan ik wel boos of verdrietig over worden, maar dat helpt nergens voor. Het gaat nou eenmaal zoals het gaat. Ik kan niet rennen om een trein te halen, dus moet ik ruimer de tijd nemen voor vertrek en als ik dan alsnog een trein mis, dan is dat maar zo. Dan neem ik de volgende. Ik ben ’s avonds vaak moe en kan niet meer alles doen wat ik voorheen deed. Nou, dan duren dingen dus maar wat langer. Dat is dan maar zo.

Kwetsbaar

Wat ik ook heb geleerd: dat wij mensen ongelooflijk kwetsbare lichamen hebben. Die ene klap van dat blikken gevaarte had zóveel impact op mijn lichaam ondanks dat ik op dat moment superfit was. Ik kijk nu echt wel beter uit in het verkeer en neem minder risico; defensief in plaats van offensief. Dus als ik jou ook nog een les mag meegeven: zorg vooral met deze donkere dagen dat je zichtbaar bent in het verkeer en wees voorzichtig: een ongeluk zit écht in een klein hoekje.