Maatschappij Archieven - Pagina 3 van 5

Thuisafgehaald in Amsterdam: werkt dat?

24 mei 2013 door Natalie Hensen 5 Reacties

Een online marktplaats voor maaltijden; dat is kort samengevat wat thuisafgehaald.nl is. Een mooi sociaal initiatief, maar werkt het ook in een grote stad als Amsterdam?

Ontmoeten en minder voedselverspilling

Thuisafgehaald.nl, dat klinkt als thuisbezorgd.nl, die site waar je eten kan bestellen! Dat klopt en dat is vast niet toevallig. Het is een online platform dat draait om eten. Als je graag kookt en altijd teveel maakt, kun je je extra porties daar aanbieden. Vind je het leuk om eens iets van de buren te eten, dan kun je daar iets uitzoeken. Al met al draait het om ontmoeten en terugdringen van voedselverspilling. Dat moet wel succesvol zijn in een stad als Amsterdam! Toch?

Koks en afhalers

Relatief gezien valt het aantal Amsterdamse koks erg tegen, valt af te lezen op de kaart op de site. Het bolletje boven Amsterdam is rood wat impliceert dat er veel activiteit is, maar het kan nog veel beter met 800.000 inwoners. Je kunt op de kaart inzoomen tot op jouw buurt en zien wie daar de koks en afhalers zijn. Veel mensen zijn beide! Ik zou me ook enigszins schuldig voelen als ik alleen zou afhalen.. De koks bieden bepaalde maaltijden of lekkernijen aan op bepaalde tijden, soms alleen op verzoek. De prijs staat erbij, het enige wat je hoeft te doen is klikken op ‘verzoek indienen’!

Badges en een app

Een goed online platform kan tegenwoordig natuurlijk niet zonder badges en een mobiele app. Je kunt als deelnemer aan het platform badges verdienen voor diverse ‘prestaties’, zoals eten aanbieden in de spruitenweek (de Spruitenbadge!) of een actie tegen verspilling van voedsel (de Ik-verspil-geen-voedsel-badge!). De mobiele app is er nog niet, maar het mooie is dat daarvoor via crowdfunding voor gespaard wordt! En sparen levert – uiteraard – weer een mooie badge op!

Amsterdam: culturele diversiteit

Amsterdam, een grote stad met veel verschillende doelgroepen: studenten, jonge gezinnen, hardwerkende 20-/30-/40-ers, ouderen, werklozen, allochtonen, autochtonen.. het is een stad met zoveel diversiteit en culturele rijkdom dat het zonde is als de inwoners daar geen voordeel uit halen. En wat is makkelijker dan deze meerwaarde te benutten op het niveau van onze primaire levensbehoefte: eten; dat moeten we tenslotte allemaal! Tegelijkertijd is het in Amsterdam ook heel gemakkelijk ‘onderduiken’ in de massa mensen en heel erg op jezelf te zijn. Je hoeft je buren niet te kennen. Sociaal isolement ligt op de loer!

De hardwerkende dertiger

Als ik nou mezelf eens als voorbeeld neem. Een hardwerkende dertiger, met doordeweeks weinig tijd om uitgebreid te koken en (vooral door tijdgebrek) weinig contact met de buren. Nog los van het feit dat ik zeker geen keukenprinses ben. Hoe verleidelijk is het dan om gewapend met vershoudbakje even bij mensen in mijn buurt langs te gaan om voor een paar euro een (h)eerlijke maaltijd af te halen? Ik kan geen goede reden bedenken waarom ik dit niet zou doen.

Drempels

Maar waarom doet heel Amsterdam dit dan nog niet? Misschien vinden Amsterdammers het eng om zomaar bij iemand eten op te halen en een gesprek te moeten aanknopen. Of ben je als kok juist bang dat je eten niet lekker genoeg is voor anderen. Thuisafgehaald.nl probeert deze drempels bij mensen weg te nemen; je kunt de maaltijden die je afhaalt, beoordelen en door de vele positieve ervaringen wordt de angst om dit gewoon te doen vanzelf kleiner!

Meer bekendheid

Nu heb ik met deze blog bijgedragen aan een beetje meer bekendheid van thuisafgehaald.nl. Wat verder zou helpen is samenwerken met de regionale zender AT5 (bijv. een wekelijkse reportage), een campagne op print (nog steeds zijn veel ouderen niet (veel) online), bekende Amsterdammers als ambassadeur zoeken en de succesverhalen die er al zijn breder uitmeten.

En nu maar hopen op meer koks in mijn buurt (Amsterdam Zuid) waar ik na mijn werk een maaltijd kan afhalen! 😉

Foto geleend van Kevin Dooley.

Hoe internet onze taal verrijkt heeft

9 mei 2013 door Natalie Hensen 9 Reacties

Internet heeft invloed op onze cultuur en dus ook op onze taal. Sommige mensen vinden die invloed op taal slecht, ik denk dat het onze taal alleen maar verrijkt.

Offline en online groeien naar elkaar toe

Ja, dat lees je goed: verrijkt. Internet raakt vanaf eind jaren negentig steeds meer ingebed in onze samenleving. Het percentage mensen dat er gebruik van maakt zit nu bijna op 100%. Het kan dus niet anders dan dat het invloed heeft op de offline wereld. Zoals ik het zie zijn het nu nog (?) wel steeds twee verschillende werelden. Maar ze groeien naar elkaar toe.

Taal onderdeel cultuur

Taal is een onderdeel van een cultuur. Taalkundigen geven aan dat taal beïnvloed wordt door grootse ontwikkelingen in de samenleving. Zo hebben internationale betrekkingen ervoor gezorgd dat we door de eeuwen heen heel wat leenwoorden uit andere talen hebben overgenomen. En ook de technologische ontwikkeling van de opkomst en inbedding van internet heeft invloed op onze taal. Tom Chatfield noemt in zijn blog bij de Guardian de tien beste woorden die internet het Engels gegeven heeft. Dat de offline en online wereld steeds meer met elkaar verweven raken, merk je door het gebruik van woorden in de offline wereld die ‘op internet bedacht’ zijn.

‘Nieuwe’ woorden

Nou ja, bedacht. Dankzij internet zijn we ze (vaker) gaan gebruiken. Je hebt van die woorden die goed in het Nederlands te vertalen zijn, zoals ontvrienden (woord van het jaar 2009!). En dan zijn er nog Engelse woorden die we hebben overgenomen, zoals hashtag, (web)feeds, podcasten, weblog, avatar, spam, wiki en geeks. Tot slot zijn er de eigennamen die werkwoorden zijn geworden, zoals Googelen, Twitteren en Facebooken (een niet-officiële).

Verarming of verrijking?

Sommige taalneuroten en anti-internetmensen vinden het een verarming van de Nederlandse taal dat deze Engelse internetwoorden onze taal zijn binnengedrongen. Ondanks dat het fenomeen van leenwoorden al zo oud is. Ik vind het alleen maar mooi. Dat we met z’n (bijna) allen internet nu als een normaal technologisch hulpmiddel zien dat verweven is met ons dagelijks leven. Dat we hierdoor onze taal hebben aangevuld met nieuwe woorden. De enige constante in onze cultuur is verandering (vrij naar Heraclitus) en taal verandert nu eenmaal mee!

Weet jij nog meer voorbeelden? Laat ze hieronder achter!

Foto geleend van jjpacres.

Dit artikel verscheen eerst op 42bis.nl.

Gevers succesvoller dan nemers

20 april 2013 door Natalie Hensen 4 Reacties

Business professor Adam Grant van de Wharton universiteit in Pennsylvania deed onderzoek naar welk type mens carrièretechnisch (en ook in het leven) meer succes heeft: de gever of de nemer. Je zou denken dat mensen die vooral voor zichzelf bezig zijn ook het meest succesvol zijn. Niets is minder waar! Is dit ook door te vertalen naar online netwerken?

Gevers, nemers en koppelaars

Het boek van Grant heet Give and Take. In een interview geeft hij aan dat je mensen kunt indelen op een schaal met twee uiteinden: gevers en nemers. Daar zitten ‘matchers’, koppelaars, tussenin. Nemers zijn mensen die zoveel mogelijk voordeel voor zichzelf ophalen zonder zelf bij te dragen. Gevers zijn mensen die juist anderen voorop stellen en hen verder willen helpen. Koppelaars tenslotte proberen een balans te vinden in het geven en nemen. Ze vinden het prima om iemand verder te helpen, maar verwachten daar dan ook iets voor terug. Deze drie stijlen van handelen vond Grant in veel bedrijven en landen terug. Ze zijn dus universeel.

Koppelaars brengen gevers succes

Uit het onderzoek van Grant blijkt dat niet nemers maar gevers het meest succesvol zijn (en een deel van hen ook het minst succesvol). Dat klinkt onlogisch, maar na analyse blijkt dat de koppelaars daarin een belangrijke rol spelen. Koppelaars zijn voor een rechtvaardige wereld en kunnen de nemers niet uitstaan; ze proberen de nemers als het ware te straffen (bijvoorbeeld door roddelen) en belemmeren daarmee de weg naar succes voor de nemers. Koppelaars kunnen het ook niet uitstaan dat gevers alleen maar geven en er niets voor terugkrijgen. En dus helpen koppelaars de gevers.

“Otherish”

Grant vond in zijn onderzoek een categorie gevers die hij ‘otherish’ noemt. Ze willen graag anderen helpen, maar houden daarbij hun eigen belangen ook in het achterhoofd. Zodoende zijn ze minder vatbaar voor burnouts en uitbuiting. Dat lijkt dus de stijl te zijn die op de lange termijn het meest succes geeft!

Advies

Grant geeft nog een advies mee om een succesvolle gever te worden:

I would ask, “What are the types of giving that you find most energizing or most consistent with your skills?” For some people, it’s making introductions. For others, it’s sharing credit. For others, it’s stepping up as a mentor. Finding your own giver style is really powerful. The real meaning and purpose associated with that is that even if givers don’t always do better than takers or matchers, they manage to succeed in ways that make others better and lift others up, instead of cutting them down. Looking for ways to do that is probably the most sustainable path to success in the long term, both for individuals and organizations. (bron)

Online netwerken

Kun je dit fenomeen nu ook doorvertalen naar internet? Ook daar kun je aan iemands netwerk zien of hij meer een nemer of een gever is. Grant zegt over netwerken:

Takers tend to actually have incredibly broad networks. In part, because when they burn one bridge, they have to go and find new people to exploit, in order to keep the network going. Matchers tend to have much narrower networks. They will typically only exchange with people who have helped them in the past or who they expect to be able to help them in the future. They end up restricting their universe of opportunities. Givers tend to build much broader networks than matchers, but in a very different way than takers. (bron)

Gevers selecteren leden in hun netwerk op basis van wat de gevers hen te bieden hebben. Zo creëren ze veel pluspunten in hun netwerk die ooit een keer teruggegeven zullen worden (of niet). Als je online actief bent, kun je je online netwerk spiegelen aan je netwerk in het dagelijks leven. Je zou dus op LinkedIn en Twitter in staat moeten zijn de drie types te onderscheiden. Bedenk met wie jij zaken wil doen, en wie niet! En kijk uit voor de nemers die doen alsof ze gevers zijn.

Denk er eens over na. Kun jij mensen in je omgeving identificeren die nemer, gever (‘otherish’?) of koppelaar zijn? En wat ben je zelf eigenlijk? Doe de zelfevaluatie op zijn site of laat anderen een test over je invullen! Je moet wel eerst een account aanmaken.

Foto geleend van ~diP.

Dit artikel verscheen eerst op 42bis.nl.

Printen in 3D

28 januari 2013 door Natalie Hensen 5 Reacties

Driedimensionaal printen. Een exacte kopie maken van een echt ding. Of een echt ding maken van een tekening. Het is geen toekomstmuziek meer. Ik vind het fascinerend! De mogelijkheden die ons geboden worden om hier veel goeds (maar ook slechts) mee te doen, zijn onvoorstelbaar groot. Oké, het staat allemaal nog in de kinderschoenen, maar de belofte is er. Tijd voor een nadere beschouwing van deze technologische ontwikkeling.

De Replicator

3D-printen komt voor mij aardig in de buurt van het kopiëren van dingen en voedsel in de Replicator zoals ze dat in Star Trek (de serie die ik in de jaren ’80/’90 keek) altijd deden. Weet je nog? Nee? Dan fris ik even je geheugen op:

Uit het niets werd hier even een kopje tomatensoep gemaakt! Of een lasergun of wat er dan ook maar nodig was op de Enterprise. Zet het één keer in het geheugen van de computer en hij kon het namaken. Namaken is precies wat de huidige (eerste)generatie 3D-printers doet. Je hebt een plaatje van een (nog niet bestaand) legosteentje of van een kinderknuffel, voert deze in (dit klinkt gemakkelijker dan het is) en de printer drukt het in 3D af. Geloof je het niet? En ook vorig jaar niet gezien in De Wereld Draait Door? Of in de schappen van de Bijenkorf? Kijk dan maar het filmpje waarin een moersleutel wordt gekopieerd:

Bij mij werkt het zo dat dit soort nieuwigheden (zeker de technische!) eerst een paar keer langs moeten komen, via verschillende wegen, voordat ik denk ‘oké, hier hebben we iets belangwekkends!’. Ik heb het onderwerp inmiddels al behoorlijk wat keren voorbij zien komen in blogs, ik heb op Lowlands afgelopen jaar (en misschien ook het jaar daarvoor al) een demonstratie gezien én ik hoorde kortgeleden Martijn Aslander het één en ander zeggen over de 3D-printer. Dat was blijkbaar het laatste zetje wat ik nodig had om een plek in mijn actieve breindeel te reserveren voor deze ontwikkeling.

Beginfase

En een veelbelovende ontwikkeling vind ik het! Dit is nog maar het begin ervan. In de jaren ’80, toen computers nét voor consumenten te koop waren, kostten ze vele duizenden guldens en waren het lelijke bakbeesten. In die fase zitten we nu ook met de 3D-printers. Ze zien er niet uit, zijn traag en wat ze kunnen is nog maar een miniem deel van hun werkelijke potentie. Een glimp hiervan kun je opvangen op sites als Thingiverse.com en Kraftwurx.com, waarop mensen hun digitale ontwerpen voor 3D-printen uitwisselen en uitproberen. Ontwerpen is ook niet moeilijk meer met bijvoorbeeld Google Sketchup. Straks printen we wellicht ook auto’s, huizen, ledematen, voedsel, maar ook wapens en munitie? Ook criminelen zullen de nieuwe ontwikkelingen natuurlijk in hun voordeel gaan gebruiken.

Voordelen

Ik kan nog niet goed overzien wat de volledige potentie is van deze nieuwe printers. Dus benoemen wat de voor- en nadelen zijn in de toekomst is lastig. Voor nu blijft het bij voordelen als:

Alles is digitaal dus je hebt minder transportkosten.
Je hebt minder afval; je print alleen wat je nodig hebt en hebt geen voorraad meer nodig.
Producten kunnen 100% op de wensen van de klant afgestemd worden, want ze kunnen zelf online aanpassingen doen.

Conclusie

Mijn conclusie? Die makers van Star Trek waren zo gek nog niet met hun Replicator. Dit belooft veel moois voor de toekomst. Ik kom er op dit weblog vast nog eens op terug!

Meer weten?

Bekijk het informatieve filmpje (6 minuten) van Explaining The Future.
Lisa Harouni vertelt tijdens een Ted Talk in november 2011 (15 minuten) dat 3D-printers eigenlijk al 30 jaar bestaan.

Plaatje geleend van Creative Tools.

Verzamelen, mixen en je handtekening erop zetten

22 augustus 2012 door Natalie Hensen Reageer

De filosofie van creatie. Creëren als in: voortbrengen, iets nieuws maken. Dat klinkt zwaar! Maar het tegendeel is waar. Altijd fijn om iets nieuws te horen dat je kunt verbinden aan iets waar je al mee bekend bent; de huidige internetcultuur is die van het verzamelen van samples, deze mixen en er iets van maken en daarbij er je handtekening op zetten. Vaag? Valt best mee!

Llowsofie

Het programma van Lowlands, waar ik afgelopen weekend vertoefde, is divers. Heel divers. Zo was er een filosofieprogramma (Llowsofie), georganiseerd door Brandstof. Hun doel is om filosofie laagdrempelig te maken. Ik moet zeggen dat ze daar best goed in geslaagd zijn! Ondanks de hitte zat de tent bijna alle sessies vol, waren de lezingen interessant en stelden bezoekers goede inhoudelijke vragen.

Hoe creëer ik?

Eén van de sprekers was René Gude, die de deelsessie ‘Hoe creëer ik’ voor zijn rekening nam. Voordat hij zelf aan het woord kwam, kregen we een filmpje van de Amsterdamse dj San Proper te zien, die vertelde over zijn werkwijze van het verzamelen van samples, daarmee iets nieuws maken en je handtekening erop zetten. Gude vroeg ons vervolgens of we dachten dat authentieke genieën bestaan of dat iedereen een verzamelaar is, iemand die slechts bestaande stukjes kennis kopieert. De meningen waren verdeeld!

Samplen, samplen, samplen

Naar mijn idee vloeien alle producten die we bedenken of maken voort uit iets anders, of zijn een combinatie van andere dingen. Een genie kan een totaal nieuw product uitvinden, maar ik geloof niet dat hij daarvoor compleet nieuwe ideeën had. Omdat we allemaal, ook genieën, gevormd zijn door ons eerdere leven. Dat kun je niet uitschakelen. Wel denk ik dat velen van ons authentiek zijn. Dat komt doordat we met dat verzamelen (kopiëren) en mixen van stukjes wél onze handtekening erop zetten. Vraag tien mensen een appel te tekenen en je krijgt tien verschillende appels; geen enkele zal exact gelijk zijn aan een ander.

Internet = samplen

Gude gelooft ook in het samplen en vertelde dat hij in de huidige maatschappij steeds meer het samplen als norm ziet. In oude (bedrijfs)structuren houden mensen kennis voor zichzelf, want kennis is macht. Nu ziet hij steeds meer dat mensen snappen dat delen van kennis met elkaar méér oplevert. Dit sluit bij uitstek aan bij de deelcultuur op internet! Toen een man uit het publiek knorde over de huidige Facebook-cultuur en versnippering van aandacht; genieën zijn genieën omdat ze zich lange tijd kunnen focussen op één ding en dat lukt nu niet meer. Zo zouden er dus geen genieën meer zijn. Gude reageerde hier tot mijn opluchting ontkennend op. Volgens hem is de internetcultuur juist veelbelovend voor de ontwikkeling van de maatschappij. Mensen delen daar (hier dus!) alsof hun leven ervan af hangt en stellen het via Creative Commons weer beschikbaar. Anderen pakken daar weer stukjes van op die voor hén relevant zijn en maken er weer iets nieuws van.

Nu heb ik de lezing van Gude gebruikt om iets nieuws te creëren, namelijk dit blog. Ik ben geen genie, ik verzamel en mix slechts en zet er mijn handtekening op. En stel het weer ter beschikking aan anderen om te remixen. 🙂

Foto van mezelf en geleend van msr.

Eerstewereldproblematiek

8 juni 2012 door Natalie Hensen 2 Reacties

Soms erger ik me aan mijn eigen neiging en die van anderen in mijn omgeving om van kleine kwesties veel te grote te maken. Zal ik een pastasalade maken of toch maar nasi goreng? Koop ik die rode of die blauwe jas? Zal ik op vakantie gaan naar Thailand of Australië? Wat een keuzestress. En wat een eerstewereldproblematiek.

Als dát je ergste problemen zijn, dan moet je toch beseffen hoe gelukkig je eigenlijk bent. Dat je te eten hebt, en zelfs geld over hebt voor mooie jassen en vakanties. Het probleem is dat we ons niet goed kunnen voorstellen hoe het is om zonder al die luxe te leven. We zijn verwende nesten!

Mijn eigen keuzestressmoment: een nieuwe smartphone. Kies ik voor de HTC One X of ga ik toch voor de Samsung Galaxy S III (serieus, help mij met deze keuze!)? Aan de ene kant houdt deze keuze mij al enige tijd bezig terwijl ik aan de andere kant denk: lekker belangrijk! Lastig hoor, dat geweten.

Dat geweten heeft mij er toe gezet om, waar dat praktisch haalbaar is, een aantal duurzame keuzes te maken. Ik heb een auto gekocht, maar wel een zuinige. Ik eet regelmatig vlees en vis, maar wel zo veel mogelijk biologisch. Ik geef aan goede doelen. Ik gebruik spaarlampen. Ik haal de stekker uit het stopcontact als ik apparaten niet gebruik. Ik heb een groenestroomleverancier. Op mijn lijst van 101 doelen staat een aantal doelen (#1 t/m #12) die ook samenhangen met duurzaamheid en een betere wereld.

En toch heb ik zeker ook last van eerstewereldproblematiek. Ik uit deze ‘prangende kwesties’ regelmatig op Twitter en Facebook en ik zie ze daar ook van anderen terug. Dat levert momenten van schaamte en ergernis op. Om vervolgens weer de draad van het leven op te pakken. De wereld is nou eenmaal niet eerlijk verdeeld. Ik mag me gelukkig prijzen met wat ik heb!

Foto’s geleend van GorillaSushi en Artbandito.

Sleutel tot succes: relatiemanagement

16 januari 2012 door Natalie Hensen 4 Reacties

Soms gebeurt het je; je leest een boek (in dit geval: non-fictie), bent aangeland bij het hoofdstuk ‘verklarende modellen’ en denkt: aha! Dat is het! Puzzelstukjes vallen op hun plek. Een fijn gevoel en een goede reden om het te delen. Als je weet waarom iets is zoals het is, ben je een stap dichter bij de verandering naar iets anders. Van reputatie- naar relatiemanagement.

Risico- en crisiscommunicatie

Je zult wel denken, wat een bijzonder boek is dat dan dat ik een aha-erlebnis ervaar?! Het gaat om het boek Risico- en crisiscommunicatie van Regtvoort en Siepel. Uit 2009. Te leen van een collega die Integrale Veiligheidskunde studeert. Leek me een nuttig boek, gezien mijn huidige werkgever: de politie.

De theorie

Maar waar gaat het dan om? Kom maar op met die theorie! De titel van dit blog verraadt waar het me om gaat: relatiemanagement. En nee, het is niet nieuw en innovatief, maar de manier waarop het werd uitgelegd, deed bij mij een kwartje vallen. Volgens de schrijvers van het boek heb je twee uitgangspunten bij (externe) communicatie: die van reputatiemanagement en die van relatiemanagement. Twee benaderingen van waaruit je als (communicatie)mens handelt. Daarbij geldt dat het relatiedenken geëvolueerd is uit het reputatiedenken, dus niet dat het twee totaal tegenovergestelde benaderingen zijn. Mijn stelling: in het huidige tijdperk overleef je het niet zonder te werken vanuit relatiemanagement.

Oud- versus nieuwdenken

In het boek staat een mooi schema met daarin alle kenmerken van deze twee benaderingen. Denk je vanuit de reputatie, dan ga je uit van beïnvloeding van het klassieke drietal kennis-houding-gedrag; je handelt van binnen naar buiten; communicatie is eenrichtingsverkeer; je wilt regie houden en de ander overtuigen. Een goede reputatie is hierbij de belangrijkste voorwaarde voor effectieve communicatie.

Denk je vanuit de relatie dan gaat het je om uitwisselen, tweerichtingsverkeer op basis van gelijkwaardigheid, dialoog, afstemmen. Tot zover nog niets nieuws onder de zon. Gewoon het oude denken van het pre-internettijdperk versus het nieuwe denken van nu. Is je insteek de relatie, dan zie je degene met wie je communiceert (klanten, burgers) als volwaardige gesprekspartners en niet als passieve wezens.. hier is dus een goede relatie juist de belangrijkste voorwaarde voor effectieve communicatie.

De praktijk

De schrijvers van het boek geven aan dat zij nadrukkelijk kiezen voor de relatiebenadering, omdat het bij risico- en crisiscommunicatie gaat om relatie-instrumenten. Nu kun je in theorie wel ergens voor kiezen, in de praktijk werkt het anders. In de praktijk heb je met beide benaderingen te maken. Elke willekeurige communicatieafdeling zal ze hebben: zij die voor de reputatie gaan en zij die de relatie als belangrijkste uitgangspunt zien. En dat zal zo nu en dan weleens botsen. 🙂

De reputatiedenker bouwt op zorgvuldige wijze de reputatie van het bedrijf op en weet dat deze te voet komt en te paard gaat. Is daar dus heel erg zuinig op. Je kunt je voorstellen dat deze reputatiedenker bijvoorbeeld niet blij is met uitingen op sociale media van medewerkers; die zijn ongecontroleerd en zouden in theorie de reputatie kunnen schaden.

De relatiedenker is veel meer bezig met het opbouwen van een goede relatie met klanten/burgers die langer houdbaar lijkt te zijn dan een goede reputatie. Daarvoor moet deze relatiedenker transparant zijn, fouten toegeven en antwoorden geven, ook op vragen die niet leuk zijn. Want het gaat immers om de dialoog, het gaat om het opbouwen van vertrouwen en betrokkenheid.

Relatiedenken dus

Het mag duidelijk zijn dat mijn uitgangspunt die van het relatiedenken is en dat ik er van overtuigd ben dat dit in het huidige internettijdperk een goed uitgangspunt is om je organisatie verder te krijgen. Oók overheidsorganisaties, die het niet direct in hun omzet voelen als klanten ontevreden zijn. Mensen anders laten denken (veranderen) is lastig; succesverhalen van de andere denkwijze (er komen er steeds meer!) helpen wel, maar het zal voornamelijk een kwestie van tijd zijn voordat iedereen het inziet: relatiemanagement is de sleutel tot succes voor organisaties.

Foto geleend van Jorrit/Mars.

Basiskennis internet ver te zoeken

20 december 2010 door Natalie Hensen 7 Reacties

Al jaren staat Google in het lijstje meest gebruikte zoekresultaten… in Google! En dit jaar weer, op nummer drie. Wat daarboven nog staat? Hyves en YouTube. De wat meer ervaren internetter denkt nu: hoe kan dat nou weer, wie gaat er nou Google in Google opzoeken??! Alsof je je partner recht in ogen aankijkt en hem/haar vraagt waar hij is. Maar voor de minder ervaren internetgebruikers is het eigenlijk best logisch.

Google is voor de minder ervaren internetgebruiker immers dé startpagina van internet. Openen ze de browser dan zien ze Google. Zien alleen het invulveldje van Google en niet de adresbalk erboven. En ja, je komt waar je moet zijn door in Google je site in te tikken. Maar het zijn wel extra handelingen die niet nodig zijn.

Waarom moeilijk doen als het ook makkelijk kan? Omdat je niet beter weet. Uit de resultaten van het bovengenoemde lijstje valt op te maken dat de meerderheid van internetgebruikers niet beter weet. Hoog tijd voor scholing in mediawijsheid dus. En hadden we daar niet een Expertisecentrum vanuit de overheid voor? Goed gebruik van de adresbalk en de zoekmachine zijn wat mij betreft basiskennis!

Het tv-programma Man bijt hond nam de proef op de som, met een zeer teleurstellende uitkomst. Bekijk het filmpje.

Foto geleend van Stuck in Customs.

We internetten veel, maar waar hangen we uit?

11 oktober 2010 door Natalie Hensen 7 Reacties

Tegenstrijdige berichten zijn wel zo interessant. Wij Nederlanders blijken internet bovenaan het lijstje mediagebruik te hebben staan. Hoera, eindelijk is de televisie verslagen. Het was een kwestie van tijd. Maar dan dat andere bericht; ondertussen zitten we zwaar onder de maat als het gaat om het gebruik van sociale media. Twee onderzoeken van hetzelfde bedrijf: TNS NIPO. Het bedrijf dat een speciaal onderdeel heeft opgezet over het digitale leven; ambitieus en interessant!

Dat klinkt tegenstrijdig! Je zou verwachten dat als we dan massaal een internetverbinding hebben thuis, en zoveel gebruik maken van internet, dat we op z’n minst ook veel gebruik maken van sociale media. Die zijn namelijk superhandig, leuk en er zijn er zoveel dat je gerust weken bezig kunt zijn om ze allemaal uit te proberen.

Maar waarom doen we dat dan niet? Zijn het er teveel? Zijn we het overzicht kwijt en laten we het dan maar zitten? Ontvrienden we de hele boel of plegen we zelfs massaal online zelfmoord? Ik geloof er niets van. Volgens TNS NIPO blijft de grote massa hangen in het passief gebruik van internet; beetje surfen, informatie zoeken, spelletjes doen en reizen boeken. Zoiets. De jongere generatie maakt dat goed door massaal en intensief gebruik te maken van Hyves en Facebook. MSN, één-op-één chatten, valt daar wat mij betreft niet onder.

Dit snap ik allemaal wel, maar wat ik niet snap is dat het blijkbaar in andere landen anders is. Landen als Rusland, Maleisië en Turkije nota bene! Zou daar de gemiddelde arbeidstijd korter zijn? Sporten ze niet, hebben ze geen vrienden? Kan het me niet voorstellen. En als je dan kijkt naar de ‘ontwikkelde’ (aanhalingstekens van TNS NIPO) kijkt, dan zitten we nog onder dát gemiddelde ook. Wat doen Groot Brittannië, Frankrijk en Duitsland dan anders dan wij? Ik ben benieuwd of TNS NIPO daar ook antwoord op heeft. En anders zullen we moeten wachten op het volgende Tijdbestedingsonderzoek van het Sociaal Cultureel Planbureau.

Iemand enig idee hoe dit zit?

Foto geleend van Hans Mestrum

De dood en je online leven (2)

13 juli 2010 door Natalie Hensen 10 Reacties

In dit tweede deel over de dood en je online leven zal ik ingaan op mijn persoonlijke gedachten hierover. Eén van de aanleidingen voor dit onderwerp vind je in deel 1. Ondanks de relatieve onbesprokenheid van dit onderwerp, blijken praktische oplossingen voor je nabestaanden al voorhanden; de één zijn dood is de ander zijn brood zullen we maar zeggen.

Digitaal monument

Het internet is nog niet zo oud dat we met dit fenomeen al zoveel ervaring hebben opgedaan. Laat ik mezelf eens als voorbeeld nemen. Stel, ik ga dood. Mijn nabestaanden gaan eens kijken wat ik online allemaal uitspook, voor zover ze dat nog niet weten. Wat komen ze tegen? Een weblog, een Twitter-account, diverse profielen bij bijv. Hyves, LinkedIn, Slideshare, Ambtenaar 2.0, Politie 2.0 en ga zo maar even door. Ik ben er niet meer dus het klinkt vrij logisch dat ik er dan ook online niet meer ben. Maar wat als je dit weblog nou zou beschouwen als een boek; een boek gooi je toch ook niet zomaar weg? Waarom een weblog dan wel? En een Hyves-profiel, is dat niet zoiets als een vriendenboekje? Ik heb gezien dat mensen er troost uit putten om het profiel van die overleden vriend nog eens te bekijken en er een krabbel op achter te laten; om te uiten dat hij gemist wordt. Is dit anders dan een ouderwetse brief aan een overleden naaste schrijven? Het enige verschil in deze voorbeelden is de openbaarheid van de online activiteiten. Is die openbaarheid erg? Ik denk het niet. Als het maar ergens op deze ‘openbare activiteiten’ duidelijk is dat de eigenaar er niet meer is en dat het in stand houden ervan gezien kan worden als eerbetoon of digitaal monument.

Virtuele bezittingen

Op mijn 101 doelenlijst van het Day Zero Project staat niet voor niets het doel #93 Schrijf op wat je wil dat er na de dood met je (virtuele) bezittingen gebeurt. Ook mijn virtuele bezittingen dus, met als meest waardevolle mijn weblog, moet een bestemming hebben. Voor mij zou mijn blog niet tot in de eeuwigheid online hoeven te blijven staan; op een gegeven moment is het ‘weg is weg’ wat mij betreft. Tenzij nabestaanden daar anders over denken of iemand anders het stokje wil overnemen. Het voelt gek en tegennatuurlijk om over dit soort zaken na te denken. Maar je bespaart je nabestaanden een hoop als je nu alles al goed hebt uitgedacht.

Laatste tweet

Naar aanleiding van het eerste deel van dit artikel kreeg ik op Twitter de vraag wat mijn laatste tweet zou zijn. Tja, dat hangt er natuurlijk vanaf of je wéét dat het je laatste tweet is. In het geval van Mike was dat duidelijk, maar als ik morgen dood ben had ik dat toch niet echt verwacht. Als dat gebeurt, dan moet iemand maar op mijn account inloggen en een overlijdensbericht in 140 tekens tikken. Je moet je boodschap nou eenmaal aanpassen aan het medium. Ik neem de vraag mee bij het uitwerken van doel #93.

Na de dood

En dan ben je dood. Je hebt aan je nabestaanden duidelijk gemaakt wat er met je virtuele bezittingen moet gebeuren. Die (mail)accounts sluiten, weblog tijdelijk behouden, overlijdensberichten op die en die sites. Hoe krijgen zij dat voor elkaar? Daar hoefde je tot niet zo lang geleden helemaal niet over na te denken. Jacqui Cheng vertelt op het blog Ars Technica over het onderzoekje dat ze deed over het kunnen opheffen van accounts van overledenen. De conclusie: Twitter, MySpace en Google hebben het matig tot redelijk geregeld maar niets kan tippen aan Facebook! Het biedt zelfs een speciale service: een herdenkingspagina, geen updates en het account op privé.

Diensten voor nabestaanden

Zouden er al ondernemers zijn die brood verdienen aan overledenen met een online leven? Jazeker! Legacy Locker was een bedrijf waar je wachtwoorden voor belangrijke online accounts kunt opslaan en na overlijden laten doorgeven aan een toegewezen persoon. Handig! Secure Safe is een bedrijf dat je digitale erfenis zegt te managen. Je geeft er zelf aan wat je wil dat er met je online profielen moet gebeuren en zij voeren het uit na je overlijden. Klinkt nog beter! Weer andere bedrijven helpen met het verspreiden van je overlijdensbericht. Je virtuele vriendenkring wil tenslotte ook op de hoogte gebracht worden.

To do: digitaal testament

Over een paar jaar zijn digitale testamenten vast net zo normaal als testamenten van je fysieke bezittingen. Ik heb in elk geval al aardig wat denkwerk verricht voor het kunnen samenstellen van míjn digitale testament: mijn blog verdwijnt tenzij, mijn accounts worden opgeheven. Zou jij dat anders doen? Heb je er überhaupt weleens over nagedacht wat er met je online leven zou moeten gebeuren?