Persoonlijk Archieven

Webgrrl in 2018: de Zelfstandig Professional

31 december 2018 door Natalie Hensen 5 Reacties

Op de laatste dagen van het jaar kijk ik altijd terug naar hoe het jaar mij is vergaan. Zo ook op deze laatste dag van 2018. Wat heb ik dit jaar gedaan met mijn bedrijf en wat ga ik volgend jaar doen?

Zelfstandig Professional

In 2018 heb ik mij nog verder ontwikkeld als zogeheten Zelfstandig Professional (zp’er): een in te huren medewerker op je afdeling die tijdelijk zorgt dat de winkel open kan blijven of dat nieuwe stappen worden gezet. In 2018 liep mijn opdracht als contentspecialist bij de gemeente Zaanstad nog door, zelfs tot in de zomer. Uiteindelijk heb ik een jaar van Zaanstad en haar fijne medewerkers mogen genieten. Ik heb als een malle productie gedraaid, een lokaal referendum meegemaakt en burgers op social media antwoord gegeven op hun vragen. Alhoewel ik het er prima naar mijn zin had, bleek een jaar toch wel gevoelsmatig het maximale tijdbestek dat ik achter elkaar bij één opdrachtgever wil zitten.

Terug naar ZonMw

Ik switchte in de zomer naar een opdracht van een hele andere aard en op een plek waar ik eerder zat: bij ZonMw in Den Haag. Deze organisatie financiert gezondheidsonderzoek in Nederland en stimuleert het gebruik van de ontwikkelde kennis. De socialmediacoördinator ging weg en ze zochten iemand die de ballen in de lucht kon houden zolang er nog geen nieuwe was. En liefst ook op strategisch vlak een paar stappen vooruit kon zetten. Voordeel: ik ken de organisatie al dus van inwerken hoefde nauwelijks sprake te zijn. Deze opdracht zal nog tot begin 2019 doorlopen.

Combinatie met kleinere opdrachten

Het leukste vind ik het als ik een grotere opdracht kan combineren met kleine, losse klussen. Zoals het geven van een training of workshop. In 2018 mocht ik een workshop over social media verzorgen voor de Veiligheidsregio Drenthe, tijdens een congres over verkeersveiligheid. Ik deed dat samen met iemand van de Vervoerregio Amsterdam, wat een fijne samenwerking opleverde. Aan de workshop zat ook een privétraining over social media vast voor degene die de aanvraag had gedaan. Dat laatste was nieuw voor mij maar bleek mij goed te bevallen; je kunt dan namelijk echt maatwerk bieden en iemand precies de juiste kennis bijbrengen. Ook al was ik wel mentaal compleet uitgewoond na 3,5 uur praten.

Communitymanagement+

Nog steeds beheer ik de Facebookpagina van de Vakantiefietser in Amsterdam. Deze winkel voor vakantiefietsen bestond dit jaar 15 jaar en dat werd uitgebreid gevierd met een klantenfeest. Daar heb ik de marketingcommunicatie omheen (mede) voor mogen verzorgen. Het was het uitgelezen moment om met een nieuwsbrief en een Facebookgroep voor Vrienden van de Vakantiefietser te starten. Het is nog wat zoeken naar de rol en plek van deze groep, maar dat is oké.

Wat ik verder deed

Visueel ben ik niet zo creatief aangelegd dus ik probeerde deze vaardigheden wat op te vijzelen door een online cursus te volgen over Canva, een hele handige online tool om zelf je visuele content te maken. Wat blijkt, het helpt me maar beperkt in die betere vaardigheden. Qua ontwikkeling ging ik in 2018 ook weer naar The Next Web, waar ik altijd met open mond luister naar alle toekomstverhalen.

Het lukte me verder beter dan de jaren ervoor om een balans te hebben in werk en privé. Ik heb in elk geval het gevoel dat ik flexibeler, vrijer ben om mijn tijd te besteden en dat is goed. Dat wens ik dan ook vast te houden in 2019.

Wat ik niet deed

Oh, ik had zoveel goede zakelijke voornemens voor 2018, maar ik heb ze toch niet allemaal weten te realiseren. Zo is mijn gids over starten met social media nog steeds geen stap verder gekomen en is mijn blogfrequentie tot het absolute minimum gezakt. Ik had meer in mezelf willen investeren dan ik heb gedaan. Ik lees nu alleen zo nu en dan nog eens iets om bij te blijven op mijn vakgebied, maar dit moet echt beter. Als ik dat doe, heb ik ook meer om over te schrijven, is mijn idee. Maar eerlijk is eerlijk, mijn gebroken been heeft ook een beetje roet in het eten gegooid.

Wat gaat het worden in 2019?

In 2019 wil ik de laatst genoemde punten die ik in 2018 niet deed, gaan oplossen. Ik wil meer lezen, meer mezelf ontwikkelen, meer schrijven, nieuwe dingen uitproberen. Zo smaakt die nieuwsbrief die ik voor de Vakantiefietser maakte, eigenlijk wel naar een eigen nieuwsbrief. Waarom ook niet? Ik wil persoonlijk en zakelijk meer scheiden om me beter te kunnen richten op mijn zakelijke doelgroep. Dat ga ik hier op de site doorvoeren, maar daar ga jij als lezer niet veel van merken.

Kortom, met het schrijven van dit eindejaarsbericht heb ik alweer genoeg ideeën en energie opgedaan voor het nieuwe jaar. En als mijn gebroken been nou in 2019 nog verder hersteld is, kan ik in de loop van het jaar weer helemaal op 100% draaien! Op naar een mooi 2019 en dat wens ik jou natuurlijk ook toe!

Hoe mijn gebroken been stiekem een zegen is

14 december 2018 door Natalie Hensen 9 Reacties

Precies drie maanden zijn er vandaag voorbij sinds het ongeluk waarbij ik mijn been brak. Ik moest de afgelopen tijd het een en ander aanpassen aan mijn leven en mijn houding. Ik denk dat ik er als mens op vooruit ben gegaan; gek eigenlijk dat uit vervelende gebeurtenissen ook vaak weer mooie dingen ontstaan.

Huh, gebroken been?

Het kan zijn dat je het nieuws van mijn ongeluk helemaal gemist hebt, dus even de korte samenvatting: ik was in september met mijn vriend op bezoek bij vrienden in Leizpig, ging een rondje hardlopen (want ik zou met de Dam tot Damloop meedoen), kende de weg niet en stak ergens over waar het (achteraf gezien) niet handig was. Toen was het snel gebeurd: een auto reed mij aan. Resultaat: gebroken scheenbeen (zit nu een titanium pen in), gebroken kuitbeen (zit een titanium plaatje met schroeven op), gekneusde arm en (bleek later) waarschijnlijk een gekneusde of gebroken rib. Gevolg: een pittige en complexe operatie en acht dagen ziekenhuis voor de dokteren het aandurfden mij naar huis te laten reizen. Die acht dagen waren een waar avontuur; lees daarvoor mijn Twitter-draadje met dagelijkse updates van mijn belevenissen van toen.

En, hoe gaat het nu dan?

Nou, ik ben aan het revalideren (lees: ik doe elke dag oefeningen) en loop sinds kort zonder krukken. Ik fiets weer. En dat was het wel zo’n beetje. Ik kan niet wachten tot volleyballen en hardlopen weer tot de mogelijkheden behoren. Ik hoop dat het bot in mijn been weer een beetje aan elkaar aan het groeien is! Volgende maand worden er weer foto’s gemaakt om dat te bekijken. Daarnaast heb ik nog steeds een operatiewond die heel langzaam aan het helen is. Dat schijnt normaal te zijn omdat het onderbeen nou eenmaal een lastige plek is, waar veel spanning op de huid staat. En het was ook wel een wond qua grootte en diepte waar je u tegen zegt. Al met al is mijn been nog steeds in de herstelmodus en moet ik hem voldoende rust geven.

Dat klinkt allemaal vrij vervelend!

Ja, dat is het ook wel. Ik loop al veel te lang in dezelfde wijduitlopende broek omdat ik nog geen panty’s of maillots aan kan en dus mijn rokken en jurken niet. Elke week ga ik weer naar de apotheek om nieuw verband te halen voor mijn been terwijl ik elke week hoop dat het de laatste keer is dat ik daar naartoe moet. Ik heb nog lang niet het energieniveau dat ik voor het ongeluk had en moet dus keuzes maken in wat ik wel en niet kan doen op een dag en in een week.

Maar waarom is het dan een zegen?

Stiekem heeft het hele vooral voor mij ook iets positiefs opgeleverd. De belangrijkste zegen: ik leer steeds beter geduldig te zijn. Zo moet ik bijvoorbeeld geduld hebben met mijn lichaam, want het herstel duurt nou eenmaal lang. Daar kan ik wel boos of verdrietig over worden, maar dat helpt nergens voor. Het gaat nou eenmaal zoals het gaat. Ik kan niet rennen om een trein te halen, dus moet ik ruimer de tijd nemen voor vertrek en als ik dan alsnog een trein mis, dan is dat maar zo. Dan neem ik de volgende. Ik ben ’s avonds vaak moe en kan niet meer alles doen wat ik voorheen deed. Nou, dan duren dingen dus maar wat langer. Dat is dan maar zo.

Kwetsbaar

Wat ik ook heb geleerd: dat wij mensen ongelooflijk kwetsbare lichamen hebben. Die ene klap van dat blikken gevaarte had zóveel impact op mijn lichaam ondanks dat ik op dat moment superfit was. Ik kijk nu echt wel beter uit in het verkeer en neem minder risico; defensief in plaats van offensief. Dus als ik jou ook nog een les mag meegeven: zorg vooral met deze donkere dagen dat je zichtbaar bent in het verkeer en wees voorzichtig: een ongeluk zit écht in een klein hoekje.

Webgrrl in 2017: meer balans!

31 december 2017 door Natalie Hensen 4 Reacties

Alweer een jaar voorbij en dus tijd om terug te kijken naar mijn zakelijke jaar 2017. In deze blog sta ik stil bij wat ik heb gedaan en wat ik ervan vond. En hoe ik ga zorgen dat 2018 een nóg leuker jaar wordt!

Nieuwe traditie: aan het einde van het jaar terugkijken naar welke avonturen ik dat jaar met mijn bedrijf heb beleefd. In 2016 begon ik daarmee en nu is het tijd voor de editie over 2017. Het was een overzichtelijker jaar dan 2016: ik deed een paar grote opdrachten, weinig daaromheen, vond enige balans in privé en werk. Maar ik constateer ook dat het nog beter kan.

Grote opdrachten

In 2016 ontdekte ik dat ik ad interim-werk leuk vind. Je springt in op een afdeling met een concrete opdracht waarmee je de organisatie verder helpt. Je bent dan vooral bezig met je expertise delen en concrete resultaten boeken. Ondertussen neem je een kijkje in de keuken van de organisatie en leer je zelf ook weer. Je bent wel betrokken bij wat er gebeurt op een afdeling en in een organisatie, maar niet te veel.

Grote opdracht bij ZonMw

In 2017 liep de opdracht bij ZonMw, die eind 2016 startte, nog door. Ik werkte daar als medewerker social media. De opdracht hield in het op poten zetten van de monitoring voor social media. Daarnaast heb ik workshops gegeven en veel geadviseerd over socialmediacontent. De communicatieadviseurs en redactieleden konden na mijn vertrek nog betere content voor social media verzorgen. Uiteindelijk vonden ze een nieuwe vaste medewerker social media waardoor mijn diensten overbodig werden in mei.

Grote opdracht bij gemeente Zaanstad

Vanaf half augustus ging ik aan de slag bij de gemeente Zaanstad, als contentspecialist of senior redacteur of geef het beestje maar een naam. Mijn taak: het verzorgen van content (krant, nieuwsbrief, websites, social media, intranet) voor de communicatieadviseurs van het stedelijk domein. Onder dit domein valt een aantal onderwerpen waar een gemeente mee te maken heeft, zoals gebiedsontwikkeling, milieu, verkeer, economie en de omgevingswet. De opdracht zou aan het einde van het jaar aflopen, maar is verlengd in 2018.

Kleinere opdrachten

Een opdracht die al sinds de start van mijn ondernemerschap doorloopt, is het communitymanagement wat ik doe voor de Vakantiefietser. Het houdt in dat ik gemiddeld drie uur per week besteed aan het verzamelen en inplannen van content voor de Facebook-pagina. Daarnaast schrijf ik ook mee aan content voor op de website. Het is een mooie vaste klus die ik graag weer wil verlengen in 2018, ook omdat de pagina steeds beter loopt. En dat zónder één enkele advertentie. Daar krijg je energie van!

Verder schreef ik in de eerste helft van 2017 nog een commerciële blog bij Content Collective, over het steeds meer op elkaar lijken van socialmediakanalen. Het waren geen opdrachten maar betekenden wel een flinke tijdsbesteding in 2017: het bezoeken van en bloggen over The Social Conference, The Next Web en Digital Marketing Live.

Vrije tijd

Misschien is het je tijdens het lezen opgevallen dat ik tussen mei en augustus geen grote opdracht had. Tijd voor de balans die ik mezelf voorgenomen had dus! Mijn tempo ging inderdaad een tandje naar beneden. Ik bezocht vrienden aan wie ik me nog net niet opnieuw moest voorstellen, begon een cursus en werkte aan een socialmediagids voor op mijn website. En nee, die is nog niet af en die cursus ook niet. Ondertussen hield ik stevig contact met detacheringsbureaus die allerlei leuke opdrachten hadden. Hoe verder in de zomer we kwamen, hoe minder opdrachten er open stonden. En toch had ik opeens per half augustus een nieuwe opdracht. En dan moet je weer even schakelen: het tempo gaat weer omhoog, alles wat je ook nog had willen doen, gaat op de lange baan. Maar mijn vakantie bleef wel staan!

Balans? Kan nog beter!

Mijn voornemen voor 2018 is nóg strenger te zijn in het selecteren van de grotere interimopdrachten en dan vooral het aantal uren. Ik heb naast die kantooruren nog zoveel andere uren die ik elke week maak (boekhouding, acquisitie, website, etc.) dat ik al snel overvol raak. En ik wil flexibeler zijn, vaker met mijn taalmaatje en familie/vrienden kunnen afspreken, maar ook open kunnen staan voor nieuwe kortlopende klussen. Meer blogs kunnen schrijven. Mezelf verder kunnen ontwikkelen.

Mijn voornemen voor 2018 is dus eigenlijk gelijk aan die van 2017: nóg meer balans tussen werk en alle andere belangrijke zaken in mijn leven. Op naar een mooi 2018 en dat wens ik jou natuurlijk ook toe!

Foto van Susanne Nilsson.

Toppunt van individualisme: de sportschool

31 juli 2017 door Natalie Hensen 4 Reacties

Sinds enige tijd ben ik lid van een sportschool. Dat was wel even wennen na zoveel jaar volleybal. Het zijn beide sporten maar in de praktijk werelden van verschil. Volleybal is een collectieve sport terwijl fitness op de sportschool het toppunt van individualisme blijkt te zijn.

Elk jaar moet ik het drie maanden zonder mijn geliefde sport volleybal stellen. In mei zijn altijd de laatste trainingen van het seizoen en het en ze beginnen pas weer in september. Deze zomer dacht ik, doe eens gek en ga fitnessen op de sportschool! Ik houd mijn conditie al op peil met mijn hardlooprondjes, maar zo houd ik ook mijn spieren bezig gedurende de zomer!

Live groepslessen: niet gezellig

Ik vergeleek wat sportscholen, meldde me aan bij Basic Fit en maakte mijn eerste groepslessen mee. De eerste paar keer koos ik voor een live groepsles bodypump, met een echte juf of mees die vertelde hoe het allemaal moest. De oefeningen bleken helemaal niet zo gemakkelijk te zijn en het ging razendsnel allemaal! Mijn armen waren na de les pap, maar gelukkig werd dit met meer oefening beter. Het viel me op dat er bijna alleen meiden/vrouwen meededen aan deze lessen. Dat terwijl dit een superefficiënte workout is, net zo goed ook voor mannen. Je kunt namelijk zwaardere gewichten gebruiken als het je te gemakkelijk is. Maar goed, blijkbaar is het toch niet ‘mannelijk’ genoeg (wat dat ook moge zijn). Wat me verder opviel: de meeste van de groepslesmeiden kwamen zwijgend binnen, volgden zwijgend de les en gingen zwijgend de sportschool weer uit. Dus was het gezellig? Nou nee.

Virtuele lessen: ook niet gezellig

Na een paar live lessen besloot ik dat ik ook wel naar de virtuele lessen kon; handig want dan kon ik naar een vestiging dichter bij huis en kon ik op meer tijden gaan. Tijdens zo’n virtuele les staat er geen juf voor de groep maar een levensgroot scherm met virtuele trainers. Zij vertellen je ook wat je moet doen en waar je op moet letten, dus veel verschil met live is er eigenlijk niet. Die lessen gaan nu best prima! Maar gezellig is het nog steeds niet. Ik ben vaak de enige deelnemer aan zo’n virtuele les. Als er toch nog iemand bij komt, gebeurt het niet vaak dat diegene dan iets zegt, groet bijvoorbeeld.

Volleybal: wel gezellig

Van mijn 19 jaar volleybal ben ik gewend aan ‘sociaal gebeuren’ in de sport. Je zegt elkaar gedag als je samen gaat trainen, je maakt een klein praatje tijdens een training (klein, want er moet ook getraind worden), je doucht met elkaar na de training of wedstrijd en gaat dan met elkaar iets drinken en misschien ga je wel een weekendje weg met z’n allen. Je kunt je voorstellen dat de sportschool voor mij een geheel andere wereld was. Geen praatjes, niet samen douchen of iets drinken, helemaal niets. Eerder: we negeren elkaars bestaan.

Missie: groet je medesportschoolganger!

Wat is dat toch met mensen in sportscholen? Waarom is iedereen zo met zichzelf bezig? Wat mij betreft het toppunt van individualisme. Een goed gesprek over de zin van het leven hoef ik ook weer niet, maar een begroeting vind ik wel het minste. Erkenning dat we elkaar gezien hebben. Zelfs onder hardlopers is dat gewoon. Een betere wereld begint bij jezelf, dus ik kijk nu zoveel mogelijk mensen aan in de sportschool en groet ze. Soms krijg ik een groet terug, soms niet, maar ik houd vol. Doe je met me mee?

Foto van Fundació Claror

Moltalk: gezellig samen Wie is de Mol kijken

19 januari 2017 door Natalie Hensen Reageer

Moltalk is het door Arjen Lubach bedachte live praatprogramma na de uitzending van Wie is de Mol, om na te praten over wat er in die aflevering gebeurde én om de kijker op dwaalsporen te zetten!

De presentatie van het programma is dit jaar in handen van Margriet van der Linde (Mol 2015) en Chris Zegers (kandidaat 2015). Een vriendin was winnaar van een prijsvraag en nam mij mee naar de Moltalk over aflevering 2!

Kandidaten WIDM 2017 kijken ook

Vanaf 19.30 uur werden we verwacht in VondelCS in het Vondelpark in Amsterdam. Het deel van het gebouw waar de opnames zouden zijn, was sfeervol groen gekleurd. Zelf had ik ook een bijpassende zwartgroene outfit aangedaan.

Onze plekken waren toegewezen en we belandden op de tweede rij achter de plek waar de gasten van deze avond aan tafel zouden komen. We kregen twee consumptiemuntjes per persoon en dronken en keuvelden wat tot het tijd was voor de aflevering. Net voor de start haalde ik nog een rondje en wat zag ik bij de bar? Alle kandidaten van Wie is de Mol 2017 en presentator Art Rooijakkers! Zij keken de aflevering kennelijk met elkaar, nota bene náást de ruimte van Moltalk! Hier was mijn moment om een voorsprong in kennis op te bouwen op andere Molloten! Ik heb de kandidaten één voor één recht in de ogen gekeken en gevraagd: “Ben jij de Mol?”. Niemand gaf het toe, helaas. Oké, vooruit, dat durfde ik natuurlijk niet en deed ik alleen in gedachten.

Samen de aflevering kijken

We keken de aflevering vervolgens op grote televisies en iedereen kon het redelijk goed tot goed zien. Ook Margriet en Chris keken ingespannen mee, alhoewel de tekst voor Moltalk al op hun kaartjes stond. We moesten regelmatig hard lachen (Imanuelle op de kermis) en verbaasden ons hardop (Diederik (niet herkend) als leugenaar). Het was heel gezellig om met een groep fans Wie is de Mol te kijken! Tafelgasten Marlijn Weerdenburg (verliezer 2015) en Jan-Willem Roodbeen (kandidaat 2014) kwamen ook aan tafel de aflevering kijken; Cécile Narinx (kandidaat 2016) kwam er pas aan het einde bij zitten. Nog voor het einde van de aflevering werd nog even alle make-up van de sterren bijgewerkt. Na de reclame waren we live!

Moltalk = dwaalsporen aanleggen

Zoals gezegd hadden de presentatoren kaartjes met alle gespreksonderwerpen voor zich. Handig van de productie, die natuurlijk zo kan sturen waarover gesproken wordt, om zo iedereen op dwaalsporen te zetten: “Maar vond je die-en-die niet verdacht dan, kijk, hij deed dit!”. Ja, als je zo gaat kijken, is er natuurlijk heel veel verdacht gedrag. Ook kandidaten halen mollenstreken uit om verdacht te lijken. Misschien is het maar beter om Moltalk niet te kijken als je echt heel zuiver zelf wilt blijven nadenken.

Na de afsluiting en een paar fanfoto’s was het tijd voor een drankje. Dat vonden de kandidaten ook, want die waren er nog steeds, met familie en bekenden. Wij stonden tussen de kandidaten in met ons eigen drankje en hoorden dat zijzelf alleen nog maar de eerste twee afleveringen hadden gezien. Er was taart met een Wie is de Mol-foto van Imanuelle, geen idee waarom en we kregen ook niet. Was het een aanwijzing? We besloten het er maar bij te laten en ons in de kou te wagen, mijmerend over wie nou toch de mol is dit jaar. We waren niet veel wijzer geworden deze avond.

Deze blog verscheen eerst op RedSeats.nl.

Mijn 2016: work, work, work, work, work!

31 december 2016 door Natalie Hensen Reageer

Heb je nu ook dat irritante liedje van Rihanna in je hoofd? Mooi, ik namelijk ook. ‘Werk’ is het kernwoord voor mij als ik terugdenk aan 2016, vandaar de titel. Het was mijn eerste volledige jaar als zelfstandige en ik ben er dan ook volle bak ingegaan. Ik deed heel veel dingen waar ik energie van krijg, ontmoette nieuwe mensen maar vergat ook helemaal om af en toe rust te nemen.

Werken

2016 begon voor mij zoals het in 2015 was geëindigd, namelijk bij een verzekeraar waar ik als copywriter aan de slag was. Ik schreef teksten voor een website voor een specifieke groep klanten. Inmiddels kun je me alles vragen over beleggingsverzekeringen, pre-brede herwaardering en aanvullende overlijdensrisicodekkingen. Het project waarvoor ik werkte, kreeg een vervolg en ik ging er andere taken bij doen ter ondersteuning van de business analist. Zo was ik bijvoorbeeld tester van de website en de brieven die verstuurd werden. Precies een jaar heb ik uiteindelijk voor het project gewerkt, terwijl de opdracht oorspronkelijk twee maanden zou duren.

Korte en kleine opdrachten

Heel 2016 heb ik een paar uur per week besteed aan communitymanagement voor een vakantiefietsenwinkel in Amsterdam. De Facebookpagina van de winkel groeide gelukkig heel hard dit jaar! In het voorjaar deed ik een communitymanagementklus van een paar maanden voor een collega-ondernemer. In april gaf ik een training over social media aan een Brusselse organisatie die vond dat ze er meer mee moesten doen. Ze waren heel tevreden over de training, maar het heeft zich helaas niet uitbetaald in daadwerkelijke activiteit op social media. Jammer!

Socialmedia-adviseur

Qua uren kon ik er vanaf juni 2016 wel iets bij hebben, dacht ik. En dus reageerde ik op een vacature van detacheringsbureau OnlyHuman die mij op het lijf geschreven leek: social media adviseur bij een semi-overheidsinstelling. En jawel, ik ging aan de slag bij mijn eerste ad interim-klus op een communicatieafdeling voor twee dagen in de week. Mijn belangrijkste taak was het werken aan socialmedia-awareness van de afdeling en de organisatie. Dat deed ik bijvoorbeeld door intern 14 workshops van een uur over LinkedIn te organiseren. Ook organiseerde ik (samen met Maaike Gulden) een socialmediaconferentie met als sprekers Marcel Molenaar, online marketeer Patrick Petersen, Suzanne de Bakker en Mr. Twitter Herman Couwenbergh. Ik was de socialmediacoördinator voor de Nationale Wetenschapsquiz die op 25 december op tv werd uitgezonden (ik stond op de aftiteling, jaja!).

Toen per oktober de opdracht bij de verzekeraar stopte, had ik weer uren beschikbaar.. Die vulde ik direct op met een nieuwe ad interim-opdracht bij een andere semi-overheidsinstelling, ook twee dagen in de week. Die laatste opdracht loopt als enige van de interimopdrachten nog door in 2017, vooralsnog tot 1 februari.

Werken om te leven, niet andersom

Werkende vrouw, wat heb je nu geleerd? Nou, dat ik heel hard kan werken als dat van mij gevraagd wordt, maar dat mijn bedrijf met heel veel klanturen (vijf dagen per week) niet per se doorontwikkelt. Ik heb dan namelijk geen tijd om blogs te schrijven, acquisitie te plegen, opleiding te volgen, mijn administratie bij te houden, een privéleven te hebben… Mijn voornemen is dus om het gemiddelde aantal klanturen in 2017 te verminderen. Ik ben wel heel blij dat ik zulke mooie opdrachten heb mogen doen die precies in mijn straatje (content, community’s en trainingen) passen! Ik hoop dat ik in 2017 weer zulke mooie kansen krijg!

Bloggen

Slechts 11 blogs verschenen hier in 2016 (oké, met deze erbij 12). Dat vind ik er echt veel te weinig. Ik schreef trouwens nog wel meer dan dat, maar die blogs werden elders gepubliceerd. Ik schreef een paar blogs over afleveringen Wie is de Mol op RedSeats.nl én een paar commerciële blogs die op magazines van Content Collective verschenen. In december probeerde ik door een blogchallenge met Kim Dik tóch wekelijks een blog te schrijven. Helaas is het me niet gelukt (Kim ook niet), maar ik januari ga ik weer een poging doen. Het was namelijk niet zo dat ik niks te schrijven had, maar het ontbrak me aan de tijd om er goed voor te zitten.

Vrije tijd

Mijn broertje vroeg me tijdens het kerstdiner: “Maar, hoeveel vrije dagen heb je dan gehad in 2016?”. Pas toen drong het tot me door dat ik twee weken vakantie heb gehad en verder een paar losse vrije dagen. Vergeleken met zijn riante 5-6 ambtenarenweken per jaar is dat natuurlijk peanuts. Maar goed, voor een ondernemer geldt dat je niet betaald krijgt als je niet werkt! Dus doe je dat toch net iets minder gemakkelijk, merk ik. En je wil je klant zo optimaal mogelijk bedienen en dat kan niet als je vrij bent.

Spijtig genoeg moet ik constateren dat ik contact met/bezoek aan familie en vrienden op een lager pitje heb gezet in 2016; een te laag pitje. Wat me dan wonder boven wonder wel weer lukte, was om elke week af te spreken met mijn taalmaatje. Sinds maart ben ik namelijk officieel taalcoach bij Vluchtelingenwerk Nederland. Ik wilde namelijk zo graag iets positiefs bijdragen aan de vluchtelingencrisis. En fijn te merken dat ze steeds beter de Nederlandse taal onder de knie krijgt en zelfs een lening kan krijgen van de UAF voor een studie! Wat ik ook nog steeds doe: diverse (vrijwillige) werkzaamheden voor Content Collective, waar ik sinds dit jaar chef strategie en innovatie ben, samen met Bas.

Voornemens 2017?

Ik heb veel geleerd van mijn ondernemerschap in 2016: wat ik aankan, waar ik goed in ben, wat ik nog kan verbeteren, wat ik wel en niet meer wil. Dit neem ik allemaal mee in mijn rugzak naar 2017. Ik ga er een mooi jaar van maken, met minder klanturen, meer vrije tijd en meer blogs!

Ik wens jou ook een fantastisch mooi 2017 toe!

Foto van Susanne Nilsson.

Webgrrl bestaat 1 jaar!

10 augustus 2016 door Natalie Hensen 12 Reacties

Hoera! Vandaag bestaat mijn bedrijf Webgrrl 1 jaar! Tijd voor een terug- en vooruitblik: wat is er het afgelopen jaar allemaal gebeurd en hoe ziet komende jaar eruit? En: wie jarig is, trakteert!

Het was toch wel een momentje hoor, toen ik op 10 augustus 2015 de Kamer van Koophandel uitliep met het geprinte bewijs van inschrijving in mijn tas. Wauw, mijn eigen bedrijf was een feit. Ik kreeg het gevoel in een heel diep zwembad te zijn gesprongen zonder heel goed te kunnen zwemmen. Superspannend, maar wel in positieve zin. Hoe ging dat verder?

Twee grote opdrachten

De eerste maanden besteedde ik aan inlezen, afronden van een opleiding, mijn website aanpassen, afspraken maken met andere ondernemers… en toen begon ik in oktober met mijn eerste grote opdracht, als copywriter/contentspecialist voor een project van een grote verzekeraar. Hoe ik het voor elkaar kreeg daar aan de slag te mogen? Viavia! Retespannend natuurlijk, het voelde alsof ik met een nieuwe baan startte. Maar het ging goed en de opdracht van twee maanden loopt inmiddels alweer bijna twaalf maanden! In juni kreeg ik er een interim-opdracht bij als socialmedia-adviseur voor twee dagen in de week. Mijn werkweek werd ineens heel vol. Dit alles loopt in elk geval nog tot oktober door, dus ik klaag zeker niet over mijn werkvoorraad!
Naast deze twee grote klussen heb ik in het afgelopen jaar ook een flink aantal commerciële blogs geschreven, Facebook-community’s beheerd en enkele trainingen/workshops gegeven. Veel ook weer viavia. Wat is het fijn om een goed netwerk te hebben!

Was het de juiste keuze?

Terugkijkend vraag ik me af: heb ik de juiste keuze gemaakt door voor mezelf te beginnen? Die vraag is verrassend simpel te beantwoorden: ik heb het afgelopen jaar precies gedaan wat mij het leukste leek en waar ik de meeste energie van krijg: content schrijven, community’s beheren en trainingen geven. Dus nee, ik heb geen spijt van mijn beslissing. Of ik voor de lange termijn de juiste keuze heb gemaakt en of ik tot mijn pensioen zo blijf werken, dat weet ik nog niet. En dat hoeft ook niet, vind ik. Zo lang het goed gaat, zolang ik opdrachten heb, zolang ik mezelf kan blijven ontwikkelen en me voldaan voel, is het goed.

Ontwikkelen en experimenteren

Mezelf blijven ontwikkelen doe ik niet alleen door cursussen en opleidingen en in mijn opdrachten, maar ook door te sparren met andere ZZP’ers, wat ik eindeloos leuk vind. Er is zoveel te leren van elkaar! Ook samenwerken binnen Content Collective, waarbinnen ik nu een coördinerende rol heb, is nog steeds heel leerzaam en het geeft me ook veel energie.
Netwerken kan ook via een officiële netwerkclub. Of zo’n gezelschap iets voor me is, weet ik nog niet zo goed. Ik heb er eentje bezocht (de Club van 25), maar blijkbaar ben ik nog niet overtuigd. Ik merk dat het me vooral veel energie kost en zie niet zo goed wat het me oplevert. Daar komt de introverte ik naar boven! Met de netwerktips voor introverte ondernemers van KimTikt zal het me vast beter af gaan.
Ook leuk van eigen baas zijn: experimenteren. Wat als…? En dan gewoon uitproberen, kijken of het werkt. Wat als ik mijn beschikbaarheid op Twitter meld, levert me dat iets op? Het leverde me in elk geval veel retweets en één oriëntatiegesprek op. Oké, volgende keer weer iets anders proberen. Misschien iets aanbieden naar aanleiding van een gebeurtenis? Yes, mijn volgende experiment is geboren (zie einde blog). Niemand die ik hier toestemming voor hoef te vragen, ik doe het gewoon, ha!

Leerpunten

Maar, het afgelopen jaar was het vast niet allemaal hosanna, hoor ik je denken. Dat klopt! Ik ben aardig wat wijzer geworden! Ik deel graag mijn leerpunten met je.

Opdrachten komen niet altijd aanwaaien
Alhoewel het mij tot nu toe voor de wind gaat, weet ik dat ik scherp moet blijven op nieuwe opdrachten. Nu in oktober mijn twee grote opdrachten aflopen, moet ik me nu al bezighouden met wat ik daaraan ga doen. Vooruitdenken dus, wat lastig is, want ik zit nu nog bij die opdrachten en heb het daar al druk genoeg mee! Toch is het belangrijk. Hier moet ik nog een modus in vinden.
Les geven is iets anders dan een training of workshop geven
Ik wil het liefst zo weinig mogelijk tekst op mijn sheets hebben en houd van interactie met mijn publiek. Maar als je er als ‘juf’ staat, moet je je sheets volproppen met uitgelegde examenstof. En je autoriteitsniveau moet een stuk hoger zijn dan bij een training of workshop. Leerpunt: geef mij maar kleine beginnersgroepen voor workshops en trainingen over social media! Dat past beter bij mijn vaardigheden en ik haal er daarom ook meer plezier uit.
Kleine ondernemers zijn een lastige doelgroep
Laat ik het beestje maar gewoon bij de naam noemen: veel kleine ondernemers zijn krenten (ikzelf misschien ook wel). Het afgelopen jaar heb ik gemerkt dat veel kleine ondernemers weinig geld over hebben voor diensten waarvan ze denken dat ze het net zo goed zelf kunnen doen, of die niet direct bijdragen aan hun omzet. Zoals inzet van social media. Bij de start van mijn bedrijf had ik als primaire doelgroep andere kleine ondernemers voor ogen. Misschien ga ik mijn focus wel wat verleggen.
Pensioen en andere zaken regelen
Poe, wat moet je veel regelen als je ondernemer bent: je moet iets voor je pensioen regelen (want dat gaat niet vanzelf), arbeidsongeschiktheid (staat nog op mijn lijstje), een bedrijfsaansprakelijkheidsverzekering (voor als ik iets stuk maak bij mijn opdrachtgever), beroepsaansprakelijkheidsverzekering (voor als mijn opdrachtgever imagoschade lijdt door mij, een retedure verzekering!), zakelijke bankrekening, een boekhouder en een boekhoudprogramma. De meeste dingen heb ik nu wel op de rit, maar ik had me er toch wel in vergist hoeveel tijd en geld me dit zou kosten!
Aangifte inkomstenbelasting
Als ondernemer geef je vier keer per jaar je omzetbelasting op. De door jou betaalde omzetbelasting in dat kwartaal mag je daar vanaf trekken. Tot zover is het nog goed zelf te doen. Appeltje, eitje, mits je nauwkeurig alles bijhoudt. Maar dan die inkomstenbelasting, zeg maar je jaaraangifte. Poe, die vond ik echt té ingewikkeld. Ik snapte gewoon niet wat de Belastingdienst wilde: wat moest ik bij welke post invullen? Het jargon is echt te erg. En dan heb ik niet eens een koophuis of kinderen. Conclusie: een belastingadviseur/boekhouder is echt een must voor iedere ondernemer.

Toekomst

Waar ik over een jaar sta, daar heb ik nog geen idee van. Ik hoop in elk geval dat ik net zo’n mooi jaar ga hebben als ik nu heb. Met genoeg inkomsten om een leuk leven van te leiden en genoeg ontwikkeling om het idee te hebben dat ik vooruit kom in het leven.

Wie jarig is, trakteert

Ik kan je natuurlijk een virtueel puntje slagroomtaart aanbieden, maar daar heb je niet zoveel aan. Daarom iets anders: ken jij iemand die advies over zijn inzet van social media goed kan gebruiken? Of ben je er zelf onzeker over? Ik bied de hele maand augustus van 2016 een (1) gratis analyse aan van je huidige inzet met advies over wat je het beste kunt doen om je bedrijf beter te profileren op socialmediakanalen. Zodat jij weet wat je moet doen om jezelf beter te profileren online!

Wil je hier gebruik van maken? Stuur me dan een bericht!
Doe mij die gratis analyse van mijn socialmedia-inzet!

Waarom ik nooit aan multilevelmarketing zal doen

18 april 2016 door Natalie Hensen Reageer

Onlangs kwam ik in contact met iemand die aan multilevelmarketing doet en mij vroeg of het niet ook iets voor mij was. Ik verdiepte me in het concept en was er al vrij snel uit: het is niets voor mij.

Multilevelwattes?

Multilevelmarketing, afgekort MLM. Het is eigenlijk een businessmodel dat bestaat uit enerzijds producten (bijvoorbeeld voedingssupplementen) aan de man brengen en anderzijds meer verkopers in het netwerk verzamelen. Om beide doelen te halen, zet je marketing in. Binnen het netwerk bestaan meerdere niveaus aan verkopers. Hoe meer verkopers jij aandraagt, hoe hoger jouw level in de organisatie wordt. En dat is goed voor je inkomsten. Zit je hoog genoeg, dan word je volgens de aanhangers van dit businessmodel rijk zonder daar veel voor te hoeven doen.

Slapend rijk?

Klinkt aantrekkelijk zeg je? Hmm nou, slapend rijk worden klinkt mij niet zo integer in de oren. Het voelt niet goed. De zon gaat voor niets op, maar voor de rest hangt overal een prijskaartje aan. Mij is altijd geleerd dat ik moet werken voor mijn geld. En dus bracht ik op mijn 12^e folders en kranten rond, want ik had een verlanglijstje. Slapend rijk worden van een passief inkomen is wat je wordt voorgespiegeld bij MLM. Maar dit gebeurt pas als je heel veel mensen hebt overgehaald om zich aan te sluiten bij het netwerk die ook weer mensen hebben overgehaald, die ook weer mensen hebben overgehaald, etc. Klinkt mij niet erg aantrekkelijk in de oren. Ik ging verder zoeken.

Piramidespellen verboden

MLM wordt vaak geassocieerd met piramidespellen en die zijn verboden. De initiatiefnemers van MLM-netwerken zorgen ervoor dat ze precies binnen de lijntjes blijven, zodat ze niet als piramidespel worden aangemerkt. Slim bezig! Het mag dus. En als ik zo het web afstruin, geldt: you love it or you hate it. Genuanceerdere smaken zijn er niet. Als iemand erin zit, is het verhaal hoe fantastisch MLM is; als iemand teleurgesteld is afgedropen, dan is het verhaal dat MLM-netwerken boevenbendes zijn. Dat maakt het lastig een enigszins objectieve mening te vormen. Misschien ligt de waarheid wel ergens in het midden.

Echte producten en diensten

Noem me ouderwets maar ik wil graag geld verdienen door iets bij te dragen. De bijdrage van een MLM-er is dat hij iemand met een goed verhaal heeft overgehaald zich aan te sluiten bij een netwerk. Dat vind ik toch van een andere orde van grootte dan een timmerman die een tafel in elkaar timmert en aan jou verkoopt. De tafel is echt, je kunt er iets mee en hij is mooi (anders had je ‘m niet gekocht). Met mijn socialmediatrainingen help ik ondernemers op weg om hun online identiteit te versterken. Ik draag kennis over waardoor de ander er zelf mee aan de slag kan. Het is minder tastbaar dan een tafel, maar het is alsnog veel concreter dan een netwerk waarbij het belangrijkste doel is dat méér mensen zich aansluiten. Dat netwerk voelt als gebakken lucht.

MLM: misschien wel voor jou, maar niets voor mij

Jij mag natuurlijk doen wat je wilt, maar voor mij geen MLM-polonaise aan mijn lijf. Ik wil geen zieltjes winnen die dan weer meer zieltjes moeten winnen, ik doe veel leukere dingen voor mijn geld!

Heb jij wel eens overwogen met een MLM-netwerk in zee te gaan? Wat is jouw ervaring?

Foto geleend van Ronald Woan.
Dit artikel verscheen eerst op ondernemenophakken.nl.

5 redenen om in de kou tóch te gaan hardlopen

21 januari 2016 door Natalie Hensen Reageer

Koud hè? Nu het eindelijk vriest en echt winter lijkt te worden, is het juist géén tijd om die hardloopschoenen in de kast te laten staan. Je bent toch geen watje? Ik geef je 5 redenen waarom je tóch kan gaan hardlopen ondanks de kou.

1. Je kunt je erop kleden

Is het boven de 25 graden, dan is het meestal niet zo’n verstandig plan om te gaan hardlopen. Je lichaam raakt dan mogelijk oververhit. Maar bij kou is het een kwestie van goed aankleden. Meerdere lagen, zowel je boven- als onderkleding en je kunt zo de deur uit! Een aanrader vind ik dunne handschoenen voor buitensporters; je kunt je smartphone nog steeds bedienen en je vingers vriezen er niet af!

2. Als je eenmaal een stuk loopt, is het niet koud meer

Het is echt waar. Je denkt misschien bij je eerste stappen buiten de deur dat het niet goed gaat komen, maar niets is minder waar. Ben je eenmaal een kwartiertje onderweg, dan is je lichaam van top tot teen warm en heb je geen last meer van de kou. Even door de zure appel heen bijten en vervolgens lekker doorlopen dus! Zijn er opgevroren plassen op je hardlooproute? Kijk dan wel goed uit en loop daar iets voorzichtiger overheen.

3. Beweging + frisse buitenlucht doen je goed

Weinig daglicht en kou zijn voor veel mensen redenen om in een semi-winterslaap te gaan. Ze sporten niet meer en komen op de dagelijkse arbeid na bijna niet meer van de bank af. In afwachting van de lente. Je zult zien dat als je wél van die bank af komt en dat hardlooprondje doet, je meer energie hebt en dus gemakkelijker deze donkere maanden doorkomt. Je voelt je gezonder, fitter en bent beter bestand tegen griep en verkoudheid!

4. Je raakt niet uit je hardloopritme

Zit je nét mooi op schema, slaat de kou toe en stop je met lopen. In de lente moet je dus weer deels of helemaal opnieuw beginnen met je hardloopschema. Nergens voor nodig als je gewoon doorloopt in de winter! Zo ben je op tijd klaar voor die ene hardloopwedstrijd.

5. Je voelt jezelf een bikkel als je klaar bent

Het voelt toch wel als een extra uitdaging, de kou trotseren. Extra fijn dus als je het gedaan hebt en trots op jezelf kunt zijn! Beloning: een warme douche!

Weet jij nog meer redenen om toch te gaan hardlopen in de kou? Of ben je er juist op tegen?

Foto geleend van forester401.

Het moment dat ik wilde emigreren – naar een andere planeet

14 november 2015 door Natalie Hensen 2 Reacties

Zo nu en dan komt ‘ie opzetten: het gevoel dat ik geen zin meer heb in onze planeet, vooral geen zin meer in de mensen die erop leven. Doe mij alsjeblieft een andere planeet, ver weg van hier. Kan ik daar met een groepje fijne, lieve en vooral vredelievende mensen opnieuw beginnen met een beschaving.

Je moet weten: ik heb een nogal sterk gevoel voor rechtvaardigheid. Ik kan nogal slecht tegen onrechtvaardigheid. Vandaar dat ik ook wegblijf bij televisieseries als House of Cards, waarbij het draait om wraak, leugens en manipulatie. Laatst zag ik min of meer per ongeluk de film Agora. Had de film beter niet kunnen zien, want het maakte me enorm droevig. En nu, na wéér een reeks aanslagen op onschuldige burgers in Parijs, bekruipt dat gevoel me opnieuw: doe mij maar een enkeltje weg van hier.

Waar gaat Agora over?

De film, gebaseerd op historische feiten (maar opgeleukt), speelt zich af in de Romeinse tijd (vierde eeuw na Christus en in Alexandrië, Romeins Egypte). In de film staat een briljante vrouw centraal, die baanbrekend wiskundig en astrologisch onderzoek deed: Hypatia. Een filosofe was ze ook. Ze heeft een groep studenten die ze een andere manier van denken probeert bij te brengen. Dat lukt, lijkt het. Tot ineens op religie gebaseerde gevechten uitbreken. De wetenschappers worden verdreven en al hun werk wordt vernietigd door de gelovigen, want dat is niet heilig. Bam. Dat hakt er in bij mij. Al die geboekte vooruitgang, in een klap weg. Omdat het geloof het zegt. Daar kan ik niet bij.

Vervolgens worden de Romeinse heersers door de gelovigen steeds verder in een hoekje gedreven totdat Hypatia de laatste is die zich moet bekeren om haar eigen leven te beschermen. Ze doet dit niet en betaalt daar de hoogste prijs voor. Bam. Weer iets onbegrijpelijks; een vrouw die als missie had de wereld te begrijpen en vooruit te helpen, wordt gestraft omdat ze niet het geloof wil aanhangen dat op dat moment de macht had overgenomen. Het betekende het einde van het Romeinse Rijk zoals het toen bestond; de beschaving, ging stappen terug in de tijd.

Maar nu is alles anders?

Helaas, het is er niet beter op geworden; nog steeds maken we elkaar uit naam van bijvoorbeeld religie af en vernietigen we eeuwenoude kunst, omdat het niet heilig zou zijn. We vinden dat we uit naam van geloof, geslacht, afkomst of huidskleur bepaalde rechten hebben die anderen niet hebben. Willekeurige variabelen (want wie kon zijn huidskleur of afkomst kiezen voor geboorte?) zijn een excuus voor egoïstische doelen. Wij zijn dus nog geen stap verder gekomen sinds de Romeinse tijd. Om verdrietig van te worden.

Vrede op aarde

Al van jongs af aan is mijn grootste wens: vrede op aarde. Cheesy, ik weet het, maar ik meen het echt. We zijn met 7 miljard mensen op deze wereld en moeten proberen er het beste van te maken, want voor je het weet, is je leven alweer voorbij. Carpe diem. Ik kan werkelijk waar geen enkele zinnige reden bedenken waarom je iemand dat recht om te leven zou mogen ontnemen. Wat maakt jou beter dan de ander? Je huidskleur? Je religie? Je afkomst? Je geboorteland? Bullshit. Zo vind ik ook dat iedereen het recht heeft om te leven waar hij dat wil. Deze aardbol is van ons allemaal en er zijn geen stukjes gereserveerd voor bepaalde groepen mensen. Ik ben het hartgrondig eens met de uitspraak die nu Twitter over gaat in verband met de aanslagen in Parijs: let love rule.

Ik weet dat mijn somberheid wel weer zal wegebben, net als de vorige keren dat ik dat gevoel had. Ik weet ook dat ‘een klein groepje het verpest voor de rest’ en dat er veel mensen zijn die er net zo over denken als ik. Daar houd ik me maar aan vast en luister ondertussen naar het krachtige lied van Lenny Kravitz.

Foto geleend van Gatto Mimmo.