En toen was 2009 opeens voorbij en schrijven we voortaan 2010 op formulieren en in brieven. Brieven? Ja, sollicitatiebrieven bijvoorbeeld. Ik kán nu zeggen dat ik benieuwd ben wat het jaar gaat brengen, maar dan klinkt het alsof ik passief ga afwachten wat er gaat gebeuren. Het lijkt me slimmer als ik zelf enige actie onderneem en invloed uitoefen op de gebeurtenissen van 2010! Maar eerst nog even een weekend relaxen, met uitslapen, familiebezoeken en… een filmpje!
Geslaagde Ladiesrun!
Het zit erop: ik heb mijn doel gehaald. 5 kilometer hardlopen en onder de 35 minuten blijven! Ik deed gistermiddag mee aan de Asics Ladiesrun Amsterdam, nadat ik op één na alle lessen van Evy Gruyaert, waar ik eerder al over schreef, gedaan had. Na les 20 heb ik mij bij wijze van extra motivatie ingeschreven voor deze loop. Deze zou beginnen en eindigen in het Olympisch Stadion in Amsterdam. Het was de laatste weken wat lastig tijd in te ruimen voor het trainen, dus ik had een beetje zorgen over hoe het gisteren zou gaan.
Karin, Karin, Irene en ik (en Marieke) vonden het niet nodig een warming up te doen (die 5 km vonden we genoeg) dus na de bagage afgegeven te hebben stonden we helemaal klaar. Ik was behoorlijk gespannen voor deze loop; wist niet goed wat ik kon verwachten van de organisatie en van mezelf! Na het startsein mezelf ingeprent dat ik vooral NIET te hard moest starten en dat is me aardig gelukt. De kilometerbordjes (bij 1 en 2 km enz.) bleken niet te kloppen want we waren al verder dan die bordjes deden vermoeden. Opeens keerden we alweer om en waren we op de weg terug! Even op adem en spierkracht komen door toch nog bijna een minuut even te wandelen en we gingen voor het laatste stuk! Het stadion was alweer in zicht dus het lukte op één of andere manier om op dit punt een reservebron aan te spreken. In het stadion nog een half rondje over het rode grind, juichende mensen op het grasveld, dus ik probeerde nog iets van een sprint in te zetten. Niemand die dat was opgevallen denk ik, want het was meer voor mijn gevoel dat ik nog even ‘keihard’ ging. 😉
Eindtijd: 31 minuten en nog wat. En mijn trotse vriend had een bloemetje voor me meegenomen. Ben zelf ook wel trots eigenlijk. De medaille als bewijs van deelname krijgt een mooi plekje. Ik zal eens diep nadenken of dit een vervolg zal krijgen…
Update: mijn netto eindtijd blijkt te zijn: 30 minuten en 52 seconden!
Ben dus nog onder de 31 minuten gebleven. It’s amazing! 😉
Tijdelijke radiostilte
Ja, ik weet het. Het is stil hier op dit blog. Dat heeft twee belangrijke oorzaken:
- Ik ga volgende week verhuizen; dit betekent de weekenden klussen, doordeweeks werken, administratieve afhandeling en inpakken.
- Ik moet mijn onderzoek over rechercheurs en internet (hier deel 2) zo snel mogelijk afgerond hebben. Waarom? Omdat ik vind dat dat moet.
Tot snel!
Dan schrijf ik meer over mijn onderzoek en het verloop van de eerste 23 Dingen-cursus bij de politie, die op 20 mei is afgerond.
Foto geleend van gyst.
Mooi Mestreech
Afgelopen weekend was ik in de mooie stad Maastricht te vinden, genietend van het mooie weer, de oude gebouwen en het lekkere eten en drinken! We hebben veel gelopen, veel gezien (ook kledingwinkels van binnen) en vonden de mensen heel vriendelijk. Natuurlijk konden een bezoekje aan de plaatselijke boekhandel (in een kerk!) en bibliotheek (Centre Céramique) niet aan het programma ontbreken. Een visuele impressie:
Te jong gestorven
Vorige week is hij begraven. Veel te jong is hij gestorven, de neef van mijn vriend. Ik wist dat het iemand was die snel vrienden maakte en altijd vriendelijk en vrolijk was tegen iedereen, jong en oud. Altijd het zonnetje in huis. Altijd belangstellend en altijd behulpzaam. Een hoge opkomst was dus te verwachten. Maar de grote zee van mensen die op de begrafenis afscheid van hem kwam nemen, was het onvoorstelbare voorbij. Nu begin ik pas te begrijpen wat zijn ouders bedoelden toen ze zeiden ‘je geeft, maar je krijgt er zoveel voor terug…’. Voor zijn ouders, zusje en vriendin is het verlies het grootst; er is een gat geslagen in hun leven dat nooit meer zal worden opgevuld.
Vooralsnog is het onduidelijk hoe het ongeluk heeft kunnen gebeuren. En waarschijnlijk zal het altijd een raadsel blijven. Uiteindelijk maakt het antwoord ook niet uit. Hij is er niet meer en dat valt niet meer te veranderen. Wat rest, zijn vragen. De vraag waarom hem zo jong het leven werd ontnomen, de vraag of zijn overlijden misschien een hoger doel heeft. De vraag hoe we zijn directe familie kunnen helpen dit verlies draaglijk te maken… Het voelt erg oneerlijk.
Rust zacht, Joël.
Foto geleend van Leah Makin
Vaarwel 2008, welkom 2009!
Op diverse blogs kom ik dezer dagen de gebruikelijke ‘eindejaarsposts’ tegen: daarin vaak een terugblik naar het afgelopen jaar en een vooruitblik op wat komen gaat. Als je heel veel schrijft, heb je ook heel veel mee te delen in zo’n post. Ik schrijf ietsje minder, maar dat betekent niet dat ik niets meemaak. Ook van mij dus een eindejaarspost!
Veranderingen werk
Zo stond 2008 voor mij in het teken van veranderingen; ik veranderde van werkgever, werkplek en functie en ook digitaal veranderde het één en ander. De verandering van werk was voor mij een belangrijke met grote impact. Van ‘digitale bijklusser’ werd ik nu bij de politie aangesteld als adviseur op het gebied van digitale media. Adviezen geven doe ik van harte, maar dan liefst wel aan mensen die snappen waar ik het over heb! Vandaar dat we in januari met ongeveer 70 collega’s met de 23 Dingen-cursus, maar dan een politieversie, zullen starten. Ik heb er zin an! Want wat daarna komt, is nog het spannendst!
Veranderingen digitaal
Ook mijn digitale aanwezigheid veranderde; na de cursus 23 Dingen in de bieb te hebben gedaan, heb ik eindelijk de knoop doorgehakt en ben een ‘echt’ blog begonnen. Dat werd deze, Webgrrl, aangezien ik geen Biebgrrl meer genoemd kan worden nu ik bibliotheekland achter mij heb gelaten. Met gemiddeld één blogpost per week gaat het toch best goed, vind ik zelf. Ik vind het uitdagend om te doen en heb nog volop inspiratie om te blijven schrijven. Reacties op artikelen zijn hierbij een vorm van waardering die ik (en de gemiddelde blogger met mij) natuurlijk zeer op prijs stel! 🙂
Mijn digitale aanwezigheid groeide ook door vaker te reageren op andere blogs en fora en het meest recente experiment dat nu nog loopt, is Twitter. Ik schreef hier al eerder over en na enkele weken Twitteren weet ik nog steeds niet zo goed wat ik er van vind. Dus tot die tijd blijft het een experiment! Verder ben ik sinds kort ook te vinden op Contentgirls (sinds 2010: 42bis.nl), waarop zo nu en dan een blogpost van mij zal verschijnen.
Statistiekjes
Altijd leuk, statistiekjes van mijn blog. Zo aan het einde van het jaar is het een goed moment om daar eens op in te zoomen. Sinds juli 2008 houd ik dit blog bij, alhoewel ik ook een aantal oudere berichten van Biebgrrl heb overgenomen. We hebben het dus over een periode van zes maanden. Totaal heb ik 42 berichten geschreven (incl. de oudere) en 218 reacties gekregen. In het afgelopen half jaar kwamen ruim 1.200 (unieke) bezoekers langs die gemiddeld iets meer dan twee pagina’s bekeken en gemiddeld 2,5 minuut bleven. Dit betekent dat ongeveer 45 unieke bezoekers per week op mijn blog langskomen. De bezoekerspiek was op 4 november, toen had ik 47 bezoekers; kort daarvoor had ik het eerste deel van serie over politie 2.0 gepubliceerd. Na de homepage wordt de ‘Over’-pagina het meest bekeken: opmerkelijk! Daarna zijn de meest bekeken artikelen ‘Anoniem moet kunnen’, ‘Vrouwen en internet’, ‘Werkconferentie Overheid 2.0’ en ‘Politie 2.0 deel 1’. De meeste bezoekers komen binnen via een zoekopdracht in Google; kennelijk scoor ik daarin goed op bepaalde zoektermen!
2009
2009 is voor mij momenteel nog een erg mistige bedoening: ik kan nog niet goed zien wat er komen gaat. Ik hoop natuurlijk op een geweldig innoverend en enerverend jaar en met een beetje geluk en goede wil zal dat ook zeker lukken. Vandaar dus dat ik vaarwel zeg tegen 2008, een jaar dat me veel goeds heeft gebracht en met spanning uitkijk naar 2009, dat hierbij zijn intrede mag doen!
Tot slot nog een boodschap aan jou, de lezer van dit hele verhaal: bedankt voor je aanwezigheid, ik wens je het allerbeste in 2009, enne, blijf vooral lezen (en reageren)! 😉
Foto’s geleend van Kevin Steele en vernhart.
Vacancione!
Oud naar nieuw
Ben goed bezig, al zeg ik het zelf! 🙂
Gisteren (met enige technische assistentie) de nieuwe versie van WordPress (2.6) geïnstalleerd en vanochtend een aantal van de artikelen van mijn oude blog (niet meer levend) geïmporteerd naar mijn nieuwe! Een paar nieuwe rubrieken aangemaakt, oude verwijderd (geen Dingen meer nu). Heb nu meer het gevoel dat mijn blog body gaat krijgen!
Ook heeft mijn lieftallige technische assistent een mooie favicon gemaakt; zo heet het icoontje dat je in je RSS-reader en ergens bovenaan in je browser ziet van mijn blog. Tenminste, als je Firefox gebruikt!
En een gloednieuwe post komt er ook aan zeer binnenkort! Stay tuned! 😉
(Plaatje geleend van Roadsitepictures)
Webgrrl – een omschrijving
Wie is Webgrrl? Ik licht een tipje van de sluier op op de pagina over mij. Maar waarom heb ik voor een weblog met deze naam gekozen? Dat zit zo.
Web
Ik zie mijzelf als een digital native; iemand die is opgegroeid met (spel)computers zoals ze toentertijd verschenen; de Commodore 64, Amiga 2000 en de eerste pc’s. Eind jaren negentig ontdekte ik het internet en ben sindsdien geïnteresseerd geweest in de ontwikkelingen ervan en de effecten die het op de maatschappij heeft. Vandaar het ‘Web’ in mijn alias.
Grrl
Tijdens mijn studie deed ik onderzoek naar postfeminisme en deel van het literatuuronderzoek was een boekje van Sanderijn Cels, “Grrls! Jonge vrouwen en emancipatie in de jaren negentig“. De boodschap van dat boek sprak me erg aan. Zij omschrijft Girls als jonge vrouwen die nog niet volwassen willen worden en zichzelf volop willen ontwikkelen. Hun vrouwelijkheid gebruiken ze als kracht en ze doen wat hen goed lijkt.
Behoorlijk individualistisch dus maar ook zelfbewust. En dat zal in dit blog terug te zien zijn. De twee r-en geven extra kracht aan de term. Ik ben dus niet een ‘girly girl’ (meisjesachtig meisje), ook geen feministe (bh’s en rokjes zijn oké), maar een grrl.
Voorbeelden van bekende grrls? Volgens mij zijn Anouk, Mei Li Vos, Agnes Kant, Yolanthe Cabeau van Kasbergen, Wendy van Dijk, Sophie Hilbrand, Katja + Birgit Schuurman, Susan Smit en Carice van Houten allen grrls. En daarbij gaat het niet om het uiterlijk!! Even voor de duidelijkheid, al maken zij daar als echte grrls natuurlijk wel gebruik van.
Webgrrls in de wereld
Er blijkt zelfs een internationale groep ‘webgrrls‘ te zijn (en ook een Nederlandse variant, Women on the Web), dus mijn naam is helemaal nog zo origineel niet. Dit is een groep van vrouwen met een topcarriêre die onderling netwerken. Je moet een flink bedrag neertellen om lid te worden. Dat doen we (nog maar even) niet.
Wat ook nog grappig is; Rob Coers (initiator van de Nederlandse online 23 Dingen-cursus) schreef ook al eens (in 1999!) over webgrrls en boekgrrls (kende de term niet) in Bibliotheekblad (vakblad voor (openbare) bibliotheken). Hij schrijft onder andere:
Een groep vrouwen die het internet allang ontdekt heeft en fanatiek gebruik maakt van alle mogelijkheden die het biedt, zijn de Webgrrls. Webgrrls over de hele wereld helpen elkaar in het omgaan met de nieuwe media. Op informele bijeenkomsten ontmoeten zij elkaar om zakelijke contacten te leggen en meer te weten te komen over nieuwe media en internet in het bijzonder. Sinds de oprichting van de eerste Webgrrls groep in 1995 in New York, door Aliza Sherman – zij bedacht de termen cybergrrl en webgrrl – zijn her en der landelijke Webgrrls opgericht die alle op een groeiende belangstelling mogen rekenen.
En wat een staat van dienst heeft deze mevrouw Sherman inmiddels! Ik ben onder de indruk.
Blog over je vader dag 2008
Na de Blog over je moeder dag is het nu dan tijd voor de blog over je vader dag, een initiatief van Marina. In de blogpost over mijn moeder betrok ik ook mijn moeders moeder en vaders moeder en deze uitbreiding zal ik hier ook weer toepassen; mijn moeders vader en vaders vader komen dus ook aan bod! Foto’s van mij en andere bloggers zijn weer te vinden in een speciale groep op Flickr.
Mijn vaders vader Wim heb ik nooit gekend. HIj stierf toen mijn vader slechts 24 jaar jong was. Wat ik van hem weet is dat hij in een theater heeft gewerkt en dat daar regelmatig optredens waren van bekende artiesten (zoals het komische duo Snip en Snap). Daar had ‘ie het dan thuis altijd over. Ik dacht dat ik deze twee niet kende, maar toch komen deze ‘ouwe vrinden’ me niet onbekend voor! Op de originele foto staat ook nog mijn vader als klein jochie dat door zijn vader in zijn nek geknepen wordt, vast omdat ‘ie een geintje heeft uitgehaald! 😉
De vader van mijn moeder heette Franke (maar voor mij heette hij Pake). Hier is hij in zijn jonge jaren. Het was een hele lieve en rustige opa, nuchter als een echte Fries. Ná de Tweede Wereldoorlog moest hij in dienst en werd uitgezonden naar Indonesië. HIj had mijn oma toen nog niet ontmoet. Drie jaar van zijn leven zat hij daar en later zijn brieven gevonden die hij daar heeft geschreven en aan één van zijn broers heeft gestuurd (zijn ouders leefden niet meer). Hij heeft er nooit veel over gesproken, maar de kans is groot dat het geen prettige tijd was.
En hier is hij dan: mijn vader, (Wim of Willem) hier nog als jonge vent mét snor. Een jaar of tien terug liet hij zich ervan overtuigen dat het zonder snor écht beter zou zijn. En nu schatten veel mensen hem behoorlijk jonger in dan hij is. Dat komt denk ik niet alleen door zijn uiterlijk, maar ook doordat hij jong van geest is; al-tijd in voor een geintje. Naïef zijn in zijn buurt kost je de kop. Een mooi voorbeeld: mijn vader en ik fietsten eens naar mijn oma toe, hij op zijn wielrenfiets. Op de terugweg zouden wij zo’n ouderwetse telefoon die mijn oma nog had, inleveren bij een telefoonwinkel. Ik wachtte buiten en hij liep in zijn wielrenneroutfit naar binnen. Hij trof daar een medewerker aan van wie het de eerste werkdag was. In zijn beste Vlaams vroeg hij de arme medewerker om een verlengsnoer voor zijn telefoon omdat hij nog wel wilde bellen ook al was hij in Nederland…
Die humor heeft hij natuurlijk van zijn moeder geërfd, die bijvoorbeeld altijd grapte dat ze hem (relatief nakomertje) met een boom in zijn hand achter een kwartje had gevonden.
Zo heeft ‘ie er ook lol in om mensen voor gek te zetten. Als hij me vroeger van turnen kwam halen, wist ‘ie dat ik niet blij was als hij in zijn paarse regenpak zou komen. Je snapt al hoe hij gekleed kwam natuurlijk! Ondanks dat plagen, weet ik dat hij trots op me is en ik denk dat ik altijd zijn kleine meisje zal blijven; hij is altijd bereid me te helpen als ik weer eens met een ratelende fiets, kapotte achterruitenwisser of zelfs collega met computerproblemen aan kom zetten.
Ik geloof dat ik mijn vader en moeder zo toch wel genoeg de hemel in geprezen heb. Als nuchtere Fries/Leidenaar moet ik het dus hier maar bij houden. 😉
