Verslag Archieven

The Next Web Conference: het congres dat net een festival was

5 juni 2017 door Natalie Hensen 1 Reactie

Een congres en een muziekfestival: ik dacht niet dat deze twee veel overeenkomsten hebben. Totdat ik naar The Next Web Conference ging! Op een aantal punten deed dit congres me namelijk sterk denken aan festival Lowlands.

Op 18 en 19 mei was ik aanwezig op het tweedaagse internationale event over technologische ontwikkeling genaamd The Next Web Conference. Geheel in het Engels. Wil je over de inhoud van het congres lezen, ga dan naar mijn inhoudelijke blog over The Next Web. Ik had nog nooit zó’n grootschalig congres meegemaakt. Grappig genoeg zag ik een aantal gelijkenissen met een groot muziekfestival als Lowlands, waar ik al jaren naar toe ga.

1. Rijen, rijen, rijen

rij mensen voor the dome tijdens the next web conference 2017

Lange rij voor The Dome tijdens The Next Web

Net als op grote muziekfestivals, kende The Next Web ook héél veel bezoekers: dit jaar schenen er zo’n 12.000 rond te lopen. Je kunt maar zoveel ticketcontroleurs en koffiekraampjes op je terrein hebben. Dus waren er lange, lange rijen voor de mensen die hun badge nog moesten ophalen. De conferentie begon om 10.00 uur maar sommigen waren pas na twaalven binnen. Gelukkig had ik de dag ervoor mijn badge al opgehaald! Eenmaal binnen was je nog niet van de rijen af. Voor koffie of ander drankje moest je veel geduld hebben en ook om de populaire presentatiezaal The Dome in te komen, moest je ruim de tijd nemen. En dan hopen dat je, eenmaal binnen, nog een goed plekje kon vinden om (überhaupt) te zitten. Gelukkig elke keer gelukt!

2. Tevergeefs strakke schema’s

De belangrijkste reden voor mij om naar een muziekfestival te gaan: de muziek! Ik maak dan ook altijd een eigen programma: op dat tijdstip naar die artiest, daarna snel door naar het andere podium voor die andere artiest. Ik wil er namelijk zoveel mogelijk uithalen, zoveel mogelijk muziek tot mij nemen. Dit lukt altijd maar ten dele, want soms is de tijd gewoon te kort om van podium te wisselen of is die andere tent allang vol. Voor het congres The Next Web had ik ook een eigen programma gemaakt met welke praatjes ik graag wilde bijwonen. Ik wilde er graag zoveel mogelijk uithalen en ook voldoende input voor mijn blog hebben. Dat eigen schema kon de eerste ochtend al in de prullenbak. De plenaire opening liep uit en daardoor liep het hele programma van één zaal uit. Ook in andere zalen liepen praatjes uit en als je binnenkwam, wist je dus niet direct wie daar nu stond te praten. Uiteindelijk heb ik denk ik zo’n 60% bijgewoond van mijn oorspronkelijke plan (‘laat het los, laat het gaan’). Ruim voldoende om een blog met veel wetenswaardigheden te kunnen schrijven in elk geval!

3. Must-see’s en ‘ach-nu-we-er-toch-zijn’s’

Zoals gezegd had ik van te voren het programma helemaal doorgeplozen en een schema gemaakt. Bij een aantal sessies had ik een uitroepteken gezet omdat ik ze per se wilde zien. Dat waren degenen waarvan ik dacht ‘die gaan mij iets fantastisch vertellen’. Daarvoor deed ik dus extra mijn best om ze ook echt te horen spreken. Net als ik dat bij muziekfestivals doe. En dan waren er (net als op een muziekfestival) van die sprekers die je hoorde omdat je te vroeg was voor je must-see, of omdat je was blijven hangen na de vorige spreker. Dat leverde soms een aangename verrassing op, soms juist een minder aangename.

DJ Hardwell op The Next Web Conference 2017

Muziek & Tech: DJ Hardwell op The Next Web

4. Duur eten en drinken

Ik heb kennelijk een tijdje onder een steen geleefd, want ineens is het op congressen waar ik kom de bedoeling dat je zelf je lunch en andere versnaperingen betaalt. Commerciële uitbaters zijn aanwezig op het terrein om jou voor hoge prijzen een lekker rijkelijk belegd broodje of luxe cappuccino te serveren. Op muziekfestivals is dat heel gewoon; je koopt bij binnenkomst een groot aantal consumptiemuntjes om de dagen door te komen. Op The Next Web ging het dus ook zo. Ik had een armbandje waarop ik tokens had geladen waarmee ik kon betalen. Toch een gek idee dat een congres waarvoor je vele honderden euro’s hebt neergelegd, je dan ook nog veel geld voor eten en drinken laat betalen. Maar ja, eigenlijk is het dus niets anders dan muziekfestivals.

5. Voor ieder wat wils

Een muziekfestival zoals Lowlands heeft voor ieder wat wils: niet alleen zijn er veel muziekoptredens, maar ook: stand-upcomedy, cabaret, literatuur, filosofie, film, exposities, yoga, markt, kunst en zelf knutselen. Genoeg afwisseling dus! Ook op The Next Web was er van alles te doen, voor verschillende doelgroepen. Voor mensen zoals ik die vooral kennis wilden opdoen, waren er de vele presentaties. Ondernemers die investeerders zochten, konden in de Startup-area hun idee pitchen in een echte arena. Als je op zoek was naar nieuwe tools om je werk te vergemakkelijken, was er een gedeelte waar allerlei bedrijfjes hun innovatieve tools en systemen presenteerden.

Startup-arena The Next Web

Exhibition-area The Next Web

6. Goede sfeer: iedereen blij

Op muziekfestivals zijn alle bezoekers doorgaans heel erg blij. Blij om er te zijn, om te kunnen genieten en om met andere blije mensen te zijn. Je voelt verbondenheid met elkaar, dat maakt je nog blijer. Nergens ga je zo snel met elkaar in gesprek als op een muziekfestival, is mijn ervaring. Op The Next Web zag ik ook heel wat blije mensen rondlopen. Blij om te kunnen laten zien dat ze erbij hoorden, blij dat ze hun startup mochten pitchen, blij om met andere ‘techies’ te zijn.

Gezelligheid op The Next Web

Je leest het, ik heb me prima vermaakt op The Next Web Conference! Ik vond het bijzonder om dit grote tech-festival mee te maken en hoop dat ik er volgend jaar weer bij kan zijn. Ga jij dan met me mee?

De 11 lessen van The Social Conference 2017

31 maart 2017 door Natalie Hensen Reageer

The place to be voor alle social strategen die Nederland rijk is: The Social Conference in Pakhuis de Zwijger in Amsterdam. Dus (!) ik was erbij op 23 maart en noteerde voor jou een aantal eyeopeners en open deuren.

The Social Conference 2017 in het kort: de tiende editie, zestien deelsessies, veel pauzetijd, veel trappen, goede lunch, veel gesponsorde sprekers, weinig echt innovatiefs en ons-kent-ons. Maar wat heb ik nou geleerd van deze conferentie waar jij misschien ook wat aan hebt? Ik kwam uit op 11 lessen.

Les 1: je moet meebewegen in de huidige wereld want: digital darwinism

Het gaat hard met de introductie van nieuwe technologieën (virtual & augmented (blended!) reality, internet of things, wearables). Het is lastig voor bedrijven om in deze tijd van ‘digital darwinism‘ mee te gaan. Toch is het volgens Ronald van Schaik van het bureau Kaliber nodig om mee te bewegen in deze nieuwe wereld, ook al weten we de langetermijneffecten van al die nieuwigheden niet. Hij liet zijn publiek een aantal voorbeelden zien van merken die op een innovatieve manier omgaan met deze nieuwe technieken: het Chinese Alibaba dat via livestream een modeshow organiseerde waarbij je direct de spullen kon kopen (“see now, buy now“); de app Pokémon Go zorgde voor het doordringen van virtual reality bij het brede publiek; Rimmel voerde gezichts- en productherkenning heel ver door en kan de gebruikte producten op iemands gezicht herkennen. Van Schaik’s punt is: blijf experimenteren en de wereld als een kind ontdekken!

Les 2: online handhaving is nog toekomstmuziek

Bij de politie zijn ze eigenlijk al lang bezig met inzetten van social media: in 2009 startten de eerste wijkagenten op Twitter. Inmiddels zijn er duizenden Twitter-accounts, honderden Facebookpagina’s, flink wat Instagram- en ook een paar Snapchat-accounts van (wijk)agenten in de lucht. Wat ze ermee willen bereiken: verbinding met de burger, extra ogen en oren (burgerparticipatie) en een inkijkje in het politiewerk. Het nieuwste experiment is agent Jan-Willem Schut die vlogt op YouTube. De politie staat nog voor flink wat uitdagingen om voorbij de pioniersfase te komen. Zo is meer tijd, geld en middelen nodig, webcare moet georganiseerd worden en er moet meer balans in de berichten komen. Gaat de politie ook online handhaven en bijvoorbeeld boetes uitdelen voor wetsovertredingen online? Dat is nog toekomstmuziek, maar spreekster Melanie Zwama (haar slides!) sluit het niet uit.

Les 3: wij zijn emotionele wezens (dus speel daarop in)

Toon ons een filmpje waarin robots geschopt en geslagen worden en we reageren vol afschuw. Gek eigenlijk hè? De verklaring is dat wij nou eenmaal emotionele wezens zijn. De hele wereld kan veranderen maar dit blijft altijd een feit, aldus Ronald van Schaik. Judith ten Bokkel van Kantar TNS (voormalig TNS NIPO) had een mooi cijfer over emotie uit de studie ‘Connected life‘ onder 70.000 consumenten wereldwijd: emotie is voor 50% bepalend voor de klantbeleving. En, kort gezegd: als een klant een positieve emotie ervaart, zorgt dit voor een langetermijnherinnering die zorgt voor een positieve relatie met het merk en toekomstige uitgaven. Als goed voorbeeld gaf ze hierbij Coolblue, die werkelijk álles doet voor een positieve klantbeleving. Denk bijvoorbeeld aan de confettivellen om over de pakketbezorgers uit te strooien zodat de bezorging van jouw pakketje echt een feestje wordt.

Les 4: bedenk eerst: wat kan ik aanbieden en waar zit mijn doelgroep?

Voor je in middelen denkt, moet je je strategie op orde hebben. Een open deur zou je zeggen, maar je zou bedrijven de kost moeten geven die tóch met alle nieuwe hippe socialmediakanalen meedoen omdat ze denken dat het erbij hoort. Judith ten Bokkel legde uit dat we met z’n allen van steeds meer platformen gebruikmaken, elk met een ander doel. LinkedIn voor je zakelijke netwerk, Facebook voor familie en vrienden, Twitter voor tijdens Wie is de Mol of Boer Zoekt Vrouw, Snapchat voor de lolletjes met je vrienden. Volgens Ten Bokkel moet je eerst bedenken wat je te bieden hebt aan producten en diensten en vervolgens waar je doelgroep zit. Dan pas kijk je naar welke kanalen daar het beste bij passen. Logisch, maar toch.

Les 5: zorg voor een consistente merkbeleving

Nogmaals een wijze les uit het verhaal van Judith ten Bokkel (bekijk haar slides!): zorg voor een consistente merkbeleving. Een flinke groep consumenten blijkt namelijk een verschil in merkbeleving offline en online te ervaren. Oftewel, klopt het beeld dat je online uitstraalt wel met wat je offline, bijvoorbeeld in je winkel of op bezoek bij je klant, laat zien? Van de 16-24-jarigen merkt 36% het verschil tussen offline en online op. Dit schaadt natuurlijk de mate waarin je echt, authentiek, overkomt op je klant. Consistentie is dus belangrijk!

Les 6: Snapchat: geschikt voor actiemarketing

In een zogeheten ‘Battle of the Networks’ streden vier experts op verschillende visuele kanalen met elkaar: Snapchat (Luuk de Haardt), Instagram (Kirsten Jassies), Pinterest (Maarten Bierman) en YouTube (Mark Buissink). Elk van hen presenteerde een eigen case waar de rest vervolgens op kon reageren. Leuke opzet! De case over Snapchat draaide om een campagne van GOGO Tours waarbij ‘snappers’ bijvoorbeeld zichzelf moesten vastleggen op de door GOGO bedoelde locaties. Het doel ervan was de jongeren het merk als vriend laten beschouwen en dat lijkt gelukt. De foto’s en filmpjes van de jongeren werden door GOGO weer gepubliceerd waardoor het meer werd dan 1-op-1-communicatie. Mark Buissink merkte terecht op dat Snapchat goed is voor actiemarketing, voor iets in het hier en nu. Wil je méér op langere termijn, dan is ‘zijn’ YouTube een geschikter kanaal.

Les 7: Pinterest is geen social platform

Een e-commerceplatform of visuele zoekmachine, zo noemde Maarten Bierman het door hem geliefde Pinterest in de ‘Battle of the Networks’. Huh, is het geen social network dan? Nee, want mensen praten er niet of nauwelijks met elkaar, zoals ze dat juist wel op Instagram doen, volgens Kirsten Jassies. Op Pinterest komen mensen om iets te kopen. Als bedrijf zit je daar dus om te verkopen en om gevonden te worden. Bierman wist er overigens nog aan toe te voegen dat 60% van de Nederlandse ‘Pinners’ man is, in tegenstelling tot wat vaak beweerd wordt, dat er voornamelijk vrouwen te vinden zijn. Ook noemde hij 4,5 miljoen gebruikers. Ik kan beide cijfers helaas nergens terugvinden (ook niet in het cijferoverzicht op Marketingfacts) dus neem ik ze niet per definitie voor waar aan.

Les 8: een community: meer dan alleen support

Volgens Robert van Hoesel (van Crowded, aanbieder van eigen communityplatformen) is het een nieuw inzicht voor veel bedrijven: dat je méér kunt met je community dan alleen support bieden. Bij een supportcommunity stel ik me dan bijvoorbeeld een forum van een telefoniebedrijf voor waar klanten hun vragen stellen én beantwoorden. Prima om die bedrijven op te roepen meer uit hun community’s te halen dan het supportdeel. Er valt zoveel meer met community’s te doen namelijk. Maar Van Hoesel vergat voor het gemak dat er legio kleinere bedrijven zijn die op fantastische wijze gebruik maken van community’s op social kanalen, zoals Instagram of Facebook. Hij zette in zijn verhaal deze social community’s compleet aan de kant en gaf alleen de vele voordelen aan van een communityplatform zoals hij ze aanbiedt: lekker veel controle, meer data, je eigen eilandje. Prima hoor, maar ik bouw ondertussen rustig verder aan mijn succesvolle Facebook-pagina (zónder advertenties).

Les 9: vertel verhalen die gesprekken starten

De meest inspirerende spreker van de dag was voor mij de Britse Jamie Maple van het bedrijf Wilderness. En niet alleen door zijn enthousiaste manier van vertellen. Het was de inhoud, de oneliners die ieder voor zich raak waren (bekijk zijn slides). Bijvoorbeeld: “everyone on social is a brand“, “social is not a broadcast medium“, “social is alive & well when users post” en de uitspraak die mij het meest triggerde: “Make sure that the stories you tell spark a conversation“. In deze sessie ging het pas écht over community’s en hoe je die levend krijgt. Vertel verhalen die duidelijk maken waaraan je je publiek wil laten denken. De allerbelangrijkste metric: engagement (niet bereik dus, wat ik wel veel gehoord heb deze dag). Zijn mensen betrokken bij je community, je merk, dan vertellen ze het aan hun peers en zo groeit de community en dus de betrokkenheid.

Les 10: “There is no silver bullet” op social

En de grap is, er is niet één succesvolle aanpak te noemen, want: “Different audiences want different things from different brands“. Elke klant is maatwerk. Hoe doe je dat dan? Uitproberen en meten wat het doet. Data zijn hierin superbelangrijk. Wilderness duikt vóór het eerste gesprek met een potentiële klant al in de data om te ontdekken wat ze uiteindelijk voor die klant zouden kunnen bereiken. Adverteren doen ze weinig, alleen soms om iets een boost te geven. Nog een goeie tip: heb je een post die het waanzinnig goed doet en trek je veel nieuwe fans aan, zorg dan dat je volgende bericht ook heel goed is, anders zijn veel van die nieuwe snel weer afgehaakt.

Les 11 : Influencers vs relevante content: content wint!

Tot slot: tijdens meerdere sessies viel het woord influencermarketing. Vaak noemden sprekers het inzetten van influencers dé magische formule tot succes in je marketingcampagnes. Totdat contentmaker/creator en businessvrouw Anna Nooshin het podium betrad en zei dat ze een hekel had aan het woord influencers. Zij streeft ernaar commercie op een authentieke manier neer te zetten. Mensen kunnen namelijk heel goed door bullshit heenprikken. Nooshin werkt graag samen met bedrijven met wie zij waarde kan creëren: zij wil namelijk geen gratis spulletjes ontvangen, maar een bedrijf runnen. Vandaar dat zij zichzelf bij het voorstellen contentmaker noemde en niet influencer: content wint!

Was jij ook op The Social Conference en heb je nog andere dingen geleerd? Laat ze dan hieronder achter en help je medemens!

Deze blog verscheen eerst op 42bis.nl

Lowlands 2015: 6 dingen die ik wil onthouden

27 augustus 2015 door Natalie Hensen 2 Reacties

Lowlands: ik was er weer bij dit jaar. Drie volle dagen heb ik genoten van dit festival. Mensen vragen me hoe het was en ik zeg steevast “het was weer geweldig!”. En dat meen ik ook. Ik vertel je de zes meest fantastische aspecten, in willekeurige volgorde!

Lees ook de 6 dingen die ik wil vergeten!

1. Fantastisch weer

Precies in het Lowlands-weekend was het fantastisch mooi weer! Elke dag 25 graden, zonnig met een klein wolkje en alleen op zondagavond laat viel er wat regen. Goed insmeren dus en flaneren in mijn zomerse rokjes en jurkjes! De zon had ook duidelijk een invloed op de bezoekers, de blijheid spatte ervan af!

2. Relaxte sfeer

Vast geholpen door het mooie weer, maar eigenlijk is het elk jaar zo dat iedereen zo relaxed is op Lowlands (waarschijnlijk een festival-fenomeen). Geen ruzies, geen gedoe, geen voordringers bij de bar (“nee, zij was eerst”). Ja, het drugsgebruik van velen helpt daar vast ook wel bij. Iedereen is er om zich te vermaken! We vergeten trouwens maar even die groep jongens die het nodig vonden zich naar voren te duwen/werpen toen Limp Bizkit op het podium kwam. De enige asocialen die ik gezien heb. Best goede score toch?

3. Eten van alle continenten

Het eten is altijd goed op Lowlands. Er is zoveel keus dat je in een heel weekend niet eens alles kán eten wat er te krijgen is. En het is beschikbaar op elk moment van de dag. Dus wil jij om 2 uur ’s nachts nog een pannenkoek eten: dat kan! Er gaat ook bijna nooit iets op, ook fijn en heb ik wel eens anders meegemaakt. En speciale aandacht voor bijzonder eten zoals de oerhollandse weedburger, vegetarische en gluten-/lactose-/notenvrije gerechten. Voor ieder wat wils!

4. Muziek ontdekken

Een belangrijke reden om ieder jaar toch weer naar Lowlands te gaan: nieuwe muziek ontdekken! Een paar ontdekte artiesten: Vaults, Balthazar, Motor City Drum Ensemble, Lăpsley, The Maccabees, Tame Impala, Lianne La Havas en Tove Lo.

5. Weinig keuzeconflicten

Ja, ze waren er wel, keuzeconflicten, maar vergeleken met andere jaren viel het mee! We hoefden dus maar weinig dilemma’s op te lossen – gaan we nu naar die ene artiest of die andere? Je kunt dat negatief opvatten, dat er blijkbaar weinig echt goede artiesten waren, maar het is best fijn om geen keuzestress te hebben!

6. Ruimte voor filosofie en de lach

Dit vind ik ook zo fijn aan Lowlands: er is niet alleen muziek. Er is ook cabaret, stand-up comedy en filosofie! Tweemaal zat ik in de ‘School of life’ en luisterde naar een samenvatting van de ideeën van Nietzsche en de filosofie van de ritme. Over dat laatste schrijf ik binnenkort nog een blog.

Denk je nou dat ik het alleen maar superfijn heb gehad op Lowlands? Lees dan mijn andere blog over de zes dingen van Lowlands die ik wil vergeten.

Lowlands 2015: 6 dingen die ik wil vergeten

27 augustus 2015 door Natalie Hensen 2 Reacties

Lowlands: ik was er weer bij dit jaar. Drie volle dagen heb ik genoten van dit festival. Mensen vragen me hoe het was en ik zeg steevast “het was weer geweldig!”. En dat meen ik ook. Toch heb ik me ook aan een aantal zaken behoorlijk geërgerd. In willekeurige volgorde zes tegenvallers.

Lees ook de 6 dingen die ik wil onthouden!

1. Rokers in de tent

Op Lowlands staan hele grote circustenten met podia. Afgelopen weekend was het zo nu en dan erg warm binnen. Er hangen diverse bordjes waaruit valt op te maken dat je binnen niet mag roken. Hoera! Maar trekt de gemiddelde Lowlands-bezoeker zich daar iets van aan? Neuh. Waarom zouden ze ook? Regels horen niet op Lowlands. En alhoewel een enkel lid van de Lowlands-security zijn best doet om rokers (en alleen zij die vooraan bij het podium staan) naar buiten te sturen, kijken de meeste een andere kant op. Alsof het zuurstofgehalte in de tent al niet laag genoeg is door de hitte. En rook uitblazen in je gezicht, voor de gein, ook zoiets. Ha-ha, geestig hoor. Gevolg: droge en pijnlijke ogen en een schrale keel. Jammer, had niet gehoeven.

2. Kletsers

Heus, ik snap het als je even gezellig wil bijkletsen met die vrienden die je lange tijd niet hebt gezien. Maar doe dat dan lekker achterin de tent waar niemand er last van heeft! Er zijn namelijk mensen die voor de muziek komen, voor de artiesten die zich op het podium in het zweet aan het werken zijn. Alcohol blijkt helaas een versterkend effect te hebben op dit fenomeen.

3. Been there, done that-ers

In het verlengde van de kletsers zijn de mensen die alleen naar een optreden gaan om er geweest te zijn. Paar liedjes luisteren (en kletsen), selfie maken en weer naar de volgende tent! Zo begon een optreden vaak met een bomvolle tent, maar was deze halverwege nog maar half gevuld. Beetje lullig voor de artiest..

4. Haar-fetisjisten

Brr, heb nu al twee keer meegemaakt dat ik haar-fetisjisten op mijn dak had. Twee jaar geleden begon een man zomaar aan mijn haar te plukken. En daar stopte hij niet mee ondanks meerdere verzoeken daartoe. Ik moest noodgedwongen een ander plekje zoeken om van het optreden te genieten. En de haar-fetisjist van dit jaar pakte het gelukkig iets subtieler aan. Hij vroeg me of hij even aan mijn haar mocht zitten. Dat mocht niet van mij en teleurgesteld droop hij af… rare mannen!

5. Takkeherrie en meer van hetzelfde

De muziekkeuze dit jaar.. had beter gekund. Er waren veel, heel veel psychedelische indierockelektropopbandjes overdag en ’s avonds vooral veel trap en techno. Trap en techno staan voor mij gelijk aan takkeherrie. Melodieloos gedreun dat maar doorgaat en doorgaat. Wat meer variatie en meer écht grote namen waren welkom geweest!

6. Lowlands – the aftermath

Ik schrijf dit nu ik al een aantal dagen terug ben van Lowlands en ik me nog steeds niet fit voel. Ondanks dat ik in een hotel verbleef in plaats van op de camping, hakten de weinige uurtjes slaap en vele uren op het terrein (dagen van 14.00-02.30 uur) er toch behoorlijk in. Maar ach, no pain, no gain toch?

Denk je nou dat ik het helemaal niet leuk gehad heb op Lowlands? Lees dan mijn andere blog over de zes dingen van Lowlands die ik wil onthouden.

TEDxAmsterdamWomen: inspirerende verhalen door en voor vrouwen

8 juni 2015 door Natalie Hensen Reageer

Als je internetnaam Webgrrl is, moet je natuurlijk wel minstens een keer in je leven naar een heus vrouwenevent. Vond ik. En toen kreeg ik de mogelijkheid om naar #TEDxAmsWomen te gaan, oftewel: TEDx Amsterdam Women. Een dag vol inspirerende verhalen door en voor (voornamelijk) vrouwen. Het was een bijzondere dag en ik vertel je graag hoe ik ‘m beleefde.

TEDx

Voor wie het niet weet (nee toch?! Je hebt wat gemist!): TED staat voor Technology, Entertainment en Design. Het is een evenement waar je op uitnodiging heen kan en waar leidende denkers en doeners bij elkaar komen om geïnspireerd te worden (dit staat op de site). De missie en slogan van TED is “ideas worth spreading”. Dat verspreiden doen ze via internet: talloze superinteressante lezingen tijdens TED-conferenties kun je vinden op de site. Het staat vrijwilligers vrij om in hun gemeente een eigen TED-event te organiseren, onder bepaalde voorwaarden. Zo heeft Amsterdam al vijf jaar op rij de TEDx Amsterdam Women: een editie door en voor de vrouwelijke leiders van vandaag en morgen. En daar mocht ik bij zijn!

De dag was opgedeeld in drie blokken met sprekers en ander vermaak: to explore, to empower en to excel; gelijk aan het motto van de dag!

To explore

Na de opening door host Sylvana Simons, oprichter Marian Spier, de Amsterdamse wethouder Simone Kukenheim (Onderwijs, Jeugd en Diversiteit) mocht een zenuwachtige Jenny Lane twee liedjes zingen: Bewondering en The Impossible Dream. Wauw, wat een stem! En wat een leuk mens! In de goodiebag bleek haar album ‘Life’s like a chox of bogglets‘ te zitten. Super!

Tijd voor de ‘echte’ sprekers. Blade babe en paralympisch kampioen sprint (zonder benen maar met blades) Marlou van Rhijn beet het spits af. Blijkbaar waren ook landelijke media aanwezig want Marlou werd voor ze opging nog geïnterviewd door de NOS. Ze vertelde op het podium hoe zij is gekomen waar ze nu staat en gaf als advies mee: wees de beste die jij kan zijn, daag jezelf uit.

De Pakistaanse Raheel Raza, activist en journalist en nu woonachtig in Canada, door anderen ‘retired and extremely dangerous’ genoemd, hield een pleidooi voor het stoppen van de ongelijke behandeling van islamitische vrouwen. Om haar verhaal kracht bij te zetten liet ze ons de trailer van de documentaire Honor Diaries (2013) zien. Raza vindt dat de stilte over het onderwerp gebroken moet worden, we moeten ons uitspreken tegen geweld tegen vrouwen, voor hen die dat niet kunnen. Als je een meisje onderwijst, onderwijs je een familie, een dorp en uiteindelijk de wereld. Sterk verhaal, sterke vrouw!

De jongste spreker van de dag was Azza Faiad (19), een Egyptische wetenschapper. Op haar zestiende bedacht ze het idee om plastic afval om te zetten in brandstof door een katalysatieproces. Ze won er een prijs mee voor jonge Europese wetenschappers en vliegt sindsdien de hele wereld over om over haar idee te vertellen. Vooral dat vond ze fantastisch, zo bleek. Het bleef jammer genoeg onduidelijk of het idee ook in de praktijk gebracht was.

Na de jongste kwam de oudste spreker van de dag: Naomi Feil (88). Feil vertelde over haar validation theory die helpt bij het communiceren met ouderen die Alzheimer hebben. Dat deze patiënten soms rare dingen zeggen of boos worden, is omdat ze daarmee emoties uiten die ze nooit eerder hebben geuit. Je helpt de ouderen door empathisch te zijn en hun woorden te herformuleren in plaats van ze te bestrijden. Valideren, of bevestiging krijgen, is dus waar het om gaat. Deze kleine, fragiele vrouw liep tussen het publiek in plaats van op het podium wat een verfrissende dynamiek gaf.

Het was aan Soundos El Ahmadi om ons met een positieve vibe de lunch in te sturen. Dat lukte haar goed, zoals wel te verwachten valt van deze stand-up comedian. En die lunch, die was fantastisch. Het was al op voor ik er een foto van kon maken ;-).

To empower

Nadat we ons hadden verbaasd over de bijzondere kleding van kledingontwerper Esther Dorhout Mees, betrad fotograaf Steve McCurry het podium. In plaats van zelf een verhaal te vertellen, liet hij zich interviewen door Sylvana Simons. Zegt de naam Steve McCurry je iets? Of juist niets? De wereldberoemde foto hiernaast is door hem gemaakt (ik hoor je nu “aha” denken). En hij bleek nog veel meer foto’s te hebben gemaakt van vrouwen; hij zegt het belangrijk te vinden om het werk te laten zien wat vrouwen verzetten. Het meisje op de foto is inmiddels een moeder met drie dochters en McCurry heeft nog steeds contact met haar.

Ondernemende vrouwen betraden vervolgens het podium en pitchten hun idee voor de Startup awards. Een jury luisterde toe en zou later die middag de winnaar bekend maken. Er bleek al een heel proces aan vooraf te zijn gegaan eerder in het jaar. Dit waren de drie finalisten met hun ideeën:

Rooflife (Tessa Florence Duste): steden moeten in balans komen en meer groen toevoegen aan al dat grijs. En dus: groen op de daken. Ik vond het een leuk idee maar het was naar mijn idee niet vernieuwend. Half Amsterdam heeft groen op z’n dak..
Nimbles (Danique Wiltink): een online marktplaats voor bijlesleraren en studenten, met een eigen academie. Er blijkt veel behoefte aan betaalbare bijles en dit zou in dat gat moeten springen.
The Influencers Movement (Dorit Roest & Myrthe Stapper): online beïnvloeders (bloggers) en marketeers worden bij elkaar gebracht in een open markt zodat ze van elkaar kunnen profiteren.

Na het jonge grut was het weer tijd voor een meer belegen dame met een bak aan ervaring, namelijk Corinne Vigreux, medeoprichter van TomTom. Zij vertelde over de reis die zij met haar carrière heeft afgelegd. Ze zag dat technologie de wereld zou gaan veranderen en ze wilde onderdeel zijn van die beweging. Haar levensles:

If you do what you like, you’re good at it. If you’re good at what you do, you enjoy it. And if you have fun at what you do, you are more productive.

Coach, trainer en adviseur in leiderschap en diversiteit Astrid Elburg toonde ons een plaatje van een bagel, het model dat zij in haar verhaal uiteenzette. BAGEL staat voor Believe, Allow, Grow, Enjoy, Leadership. Maar vraag me niet om het uit te leggen, want daarvoor snapte ik het niet goed genoeg.. Sorry.

Inmiddels was het publiek een beetje aan het inkakken, maar daar kwam verandering in toen zangeres Qeaux Qeuax Jones het podium betrad. Ze betrok vanaf het begin het publiek bij haar optreden waardoor iedereen als vanzelf blij werd. Na een staande ovatie mochten we direct door naar de workshop waar we ons van te voren voor geregistreerd hadden. De bewegwijzering in de hal zou ons naar de juiste plek wijzen.

Uhm ja. Niet dus.

Een ruimte met 500 vrouwen is nou niet bepaald overzichtelijk. Tegen de tijd dat ik de workshop had gevonden waar ik me voor had aangemeld (over vertrouwen als economische waarde), mocht ik niet meer naar binnen omdat ze al begonnen waren en de zaal vol was. Dat ik me er speciaal voor had aangemeld, was geen argument om me alsnog naar binnen te laten. Ze liepen achter op schema en dit strikte beleid was een poging om het in te halen. Het schema was dus belangrijker dan de gasten, fijn! Zwaar teleurgesteld liet ik ‘dan maar’ mijn schouders masseren in de ruimte van Marie Claire, waar iedereen gewoon welkom was.

To excel

Anderhalf uur later ging het programma in de zaal weer verder met een korte balletvoorstelling van House of Makers en daarna een heuse prinses uit Burkina Faso, Abzeita Djigma. Djigma startte haar bedrijf AbzeSolar om studenten en vrouwen te voorzien van solarlampen, genaamd MAMA-LIGHT. Het heet zo omdat moeders ons leven verlichten, zegt ze. Onderwijs is volgens haar de sleutel tot ontwikkeling, tot een betere wereld en licht is de sleutel tot onderwijs. Het idee deed me erg denken aan de WakaWaka-lamp, waarmee je bij aankoop ook een lamp sponsort voor iemand in een ontwikkelingsland. Maar goed, blijkbaar is het een goed idee. Djigma zei ook:

If you educate a girl, you educate humanity

Ze noemde ons ‘my sisters’, nodigde ons uit in haar land en gaf ons nog een laatste advies mee:

Remember: go where we need you, and not where you want to go

Tweede Kamerlid Wassila Hachchi is naast politicus de bedenker van Dialogue Digital. Het idee daarvoor ontstond juist door haar politieke ervaring. Ze heeft ontdekt dat echte veranderingen niet in de politiek tot stand komen, maar juist daarbuiten. Het beste wapen volgens haar is de dialoog: je neemt vooroordelen weg en maakt ruimtes tussen mensen kleiner. Ze ziet social media vooral als kanalen om van alles de wereld in te slingeren maar mist een plek om het er met elkaar over te hebben. En daarvoor wil zij het online platform Dialogue Digital oprichten. Ze zoekt nog sponsoren en wil deze zomer starten.

De langdradigste spreker van de dag (maar daarin was ik in de minderheid) vond ik Lex Peters. Een gynaecoloog die als missie heeft om baarmoederhalskanker in ontwikkelingslanden uit te roeien, wat heel gemakkelijk kan met azijn. Met dit goedkope spulletje kun je deze vorm van kanker, die eigenlijk een virus is, al in een vroeg stadium opsporen. Hij heeft de Female Cancer Foundation opgericht om zijn doel te bereiken: een wereld zonder baarmoederhalskanker. Peters kreeg een staande ovatie voor zijn verhaal. Ikzelf was al snel afgehaakt; Peters liet iemand in de zaal elke twee minuten op een toeter blazen als trieste signaal: er is weer iemand overleden aan baarmoederhalskanker. Die toeter vond ik vre-se-lijk irritant. En doordat Peters zo lang doorging, kwamen de spreker erna in de problemen. Vond ik lullig!

Het vaagste verhaal van de dag was van auteur Arita Baaijens. Als ze meer tijd had gekregen, was het misschien minder vaag geweest. Baaijens heeft lange tijd in de (woeste) natuur doorgebracht waar ze het volgende leerde:

Een vaste identiteit bestaat niet; je bent wat anderen over je denken
Leegte is een reservoir van potentie en mogelijkheden
Denken is geen lineair proces

We moeten de natuur, de iconische landschappen die we nog hebben op deze planeet niet temmen, maar eren. We moeten ze zien als broedplaatsen voor innovatie. Wij hebben die landschappen meer nodig dan zij ons. Dat je het ook weet.

De lange lijst sprekers werd afgesloten met een pareltje: Sylvana Simons mocht Lucia de Berk interviewen. Je weet wel, die vrouw die ten onrechte veroordeeld werd voor kindermoord. Ze vertelde over hoe ze deze verdenking op zich kreeg en hoe lang de zes jaren waren dat zij in de gevangenis zat. Want zo lang duurde het onderzoek. Niemand geloofde dat zij het niet gedaan had, behalve haar man en kind. Sylvana vroeg De Berk hoe zij het toch wist vol te houden in de gevangenis. Naast mediteren bleek haar mantra:

Ik heb het niet gedaan en ik laat me door niemand gek maken. Er komt een keer een einde aan.

Al met al een heel indrukwekkend interview en Lucia de Berk ontving dan ook een staande ovatie van het publiek. Wat een krachtige vrouw!

En toen hadden we nog de uitreiking van die Startup awards, weet je nog? Drie finalisten met totaal verschillende ideeën. Uiteindelijk won Danique Wiltink met Nimbles, het online platform voor bijlesleraren en studenten. Persoonlijk vond ik dat ook het beste idee! Groene daken kende ik al en van de gedachte aan bloggers die met marketeers samenwerken, kreeg ik de kriebels (wáár blijft dan je authenticiteit, beste bloggers?!).

Tot slot mocht zangeres Sanguita het zooitje ingezakte vrouwen in de zaal opzwepen en van hun stoel zingen om zo naar de borrelruimte te bewegen waar een glaasje bloody mary voor ons klaar stond (eens, maar nooit weer, bah!). Ook tijdens de borrel was nog voor muziek gezorgd met DJ Isis (kennen we haar nog?) en Zanillya.

Ondanks een paar minpuntjes vond ik het een superprofessioneel opgezet en geslaagd evenement en ik ben blij dat ik er bij mocht zijn!

Foto’s van TEDxAmsterdamWomen.

Video’s van TEDxAmsterdamWomen.

Electric Run: koud, mooie lichtjes en niet voor herhaling vatbaar

7 april 2015 door Natalie Hensen Reageer

Vorig weekend liep ik 5 km tijdens de Electric Run in Amsterdam. Het was een combinatie van hardlopen, sjokken en wandelen en onderweg zagen we mooie dingen. Toch doe ik volgend jaar niet meer mee.

“Yes, eindelijk weer eens met een hardloopwedstrijd meedoen”, dacht ik toen een teamgenootje van volleybal vroeg wie er mee wilde doen met de Electric Run. Ik ging er spontaan sneller en verder door hardlopen en had er zin in! Mij was verteld dat zoiets was als de Color Run, maar dan ’s avonds en met lichtjes in plaats van verf. Nou heb ik ook nog nooit met de Color Run meegedaan, dus mijn voorstellingsvermogen was beperkt.

Geen wedstrijd

Natuurlijk wist ik dat dit geen echte hardloopwedstrijd zou worden. Dat de tijd niet gemeten werd, dat het vooral zou gaan om mooie dingen zien en muziek/feest. En toch ben ik ietwat teleurgesteld over de Electric Run en is de kans erg klein dat ik volgend jaar weer mee doe. Laat ik positief beginnen bij wat ik wel leuk vond! Het begon al met de feestelijke stemming bij het Olympisch Stadion en de vele neonkleuren waarin iedereen gekleed was. Gezichten waren beschilderd, glowsticks omgehangen; ik zag de mafste creaties langskomen! Gezellig!

Mooie lichtjes en kleurtjes

Ik word blij van mooie lichten en kleuren dus daarin ben ik op mijn wenken bediend. Tijdens de eerste kilometer vroegen ik en mijn loopmaatjes ons nog wel af wanneer we de eerste lichtjes zouden zien (op de verloren glowsticks op de grond na, waar we gelukkig niet over uitgleden..), maar die doemden ineens op in de duisternis. Fietsen vol met ledlampjes, beschenen paraplu’s in de bomen, blacklight, lampionnen, lichtgevende poortjes.. het was best heel mooi! Vandaar ook dat veel mensen, waaronder ikzelf, onderweg een paar foto’s wilden maken. Wat tot oponthoud leidde.

Slalommend hardlopen

Het was eind maart (ook nog eens de dag van Earth Hour!) en nog best heel koud. En daar sta je dan, in de lange

wachtrij tot je aan de beurt bent om te starten. Ruim een half uur hebben we moeten wachten. Elke zoveel minuten mocht er een groep van ongeveer 50 mensen van start, om de drukte te spreiden. Dat spreiden lukte helaas niet zo goed; dit kwam doordat mensen foto’s wilden maken én doordat sommige stukken erg smal waren. De organisatie had van te voren benadrukt dat wandelaars (en dus ook fotomakers) rechts moesten houden, maar dit gebeurde in de praktijk niet. Dus als hardloper was je voortdurend aan het slalommen tussen de wandelaars en fotografen door. Soms was sjokken het hoogst haalbare.

45 minuten later…

Wat onderweg opviel, was dat er nergens bordjes stonden waarop stond waar je naar toe moest; ik heb heel wat mensen de compleet verkeerde kant op zien gaan (misschien expres?). Ook miste ik bordjes met de afstand: hoeveel kilometer hadden we nog te gaan? Uiteindelijk deden ik en mijn loopmaatjes ongeveer 45 minuten over deze 5 kilometer. Veel langer dan nodig dus! We waren inmiddels wel lekker opgewarmd, trokken een jas(je) aan en proostten op onze ‘prestatie’. Al snel koelden we weer af en ging het ook nog regenen, waardoor wij besloten helemaal af te haken en de dj’s en muziek te laten voor wat ze waren.

De slotsom: leuk om een keer ervaren te hebben, maar voor mij blijft het bij deze ene keer!

Enkele foto’s van @Mi3nk3.

Gastcollege over de politie, social media en crisiscommunicatie

30 maart 2015 door Natalie Hensen 6 Reacties

Een mooie eer: het geven van een Engelstalig gastcollege op de universiteit Twente over de Nederlandse politie, social media en crisiscommunicatie. Hoe heb ik dat aangepakt en hoe verliep het gastcollege uiteindelijk?

Viavia (via Roy Johannink (@hemmelhoes), om precies te zijn) werd ik gevraagd om een bijdrage te leveren aan de Social Media Course van een groep masterstudenten Communications Studies aan de faculteit Behavioural, Management & Social Sciences. Of ik het lekker praktisch kon maken met vooral veel voorbeelden; het was tenslotte ter inspiratie voor de studenten!

Voorbereiding

Voor het gastcollege zou ik een uur lang een groep van 30 internationale studenten mogen vermaken. Oh, dus dat betekende een verhaal in het Engels! Mooi, een extra uitdaging! Ik bedacht een opzet en besprak dat via Skype met mijn contactpersoon Sanne ten Tije, een van de docenten/onderzoekers. De opzet bleek prima; ik zou eerst iets vertellen over wat de politie met social media doet en wat mijn eigen rol daarin was om vervolgens over te stappen op crisiscommunicatie.

CCT

Over crisiscommunicatie weet ik wel iets te vertellen, aangezien ik ook jarenlang omgevingsanalist ben geweest voor het Crisiscommunicatieteam Politie (CCT), maar ik vond het wel zo gepast om de echte experts aan het woord te laten: de oprichter van het CCT Dick van Gooswilligen en teamleider van het CCT Marco Leeuwerink. Met mijn tweedehands hd-cameraatje reed ik naar Leiderdorp en interviewde de beide heren. Ik vroeg hen onder andere naar het unieke van het CCT, welke veranderingen doorgevoerd zijn dankzij inzetten van het CCT en de toekomst.

Crisisweekend

Het weekend voor het gastcollege bestond voor mij uit het ophalen van mijn kennis over de laatste grote incidenten/crises waarover ik de studenten wilde vertellen: onder andere MH17, Charlie Hebdo, de vermiste broertjes Ruben en Julian en de indringer in het NOS-journaal.

25 maart 2015

Rond 10.00 uur stapte ik in de auto en reed, gewapend met 7 jaar oude laptop, usb-stick en praatpapier, naar Enschede. Ik vond de parkeerplaats én Sanne ten Tije en we hadden nog ruim de tijd om in de mensa te lunchen. Vervolgens was het tijd om naar de collegezaal te gaan. Een klein zaaltje met lange tafels. Ik zette mijn laptop aan en de filmpjes alvast open en was klaar voor de start. De studenten druppelden binnen en om 13.45 uur ging de toegangsdeur dicht!

#FAIL

Na een minuut of 20 bevroor mijn laptop ineens, uit het niets! Ik kreeg de Macbook van de andere docent, Lidwien van de Wijngaert, wat even goed ging (alhoewel het een gestuntel was met wisselen tussen schermpjes..). Vervolgens liep ook die laptop vast en ging ik weer terug naar mijn eigen laptop, die ondertussen weer tot leven gewekt was. Ik bleef er rustig onder, maar de tijd ging wel wat dringen. Er moest na mijn verhaal namelijk nog wat theorie gedeeld worden met de studenten en we moesten op tijd eindigen.

Inspiratie

Al met al heb ik het verhaal nét niet hoeven afraffelen en viel het gedoe van de technische mankementen dus nog mee. De studenten waren niet heel actief aan het meedoen, maar ja, mijn verhaal zou dan ook niet meetellen voor het tentamen. Het was slechts ter inspiratie. Ik kan me hun achteroverleunhouding dus wel voorstellen! Sanne ten Tije was er in elk geval van overtuigd dat ik ze met mijn voorbeelden wel aan het denken heb gezet!

Dank!

Ik vond het heel leuk om te doen en ben Roy Johannink heel dankbaar dat hij aan mij dacht voor dit gastcollege! Ik weet nu ook dat het wellicht tijd is voor een nieuwe laptop.. en nee, het wordt zeker geen Macbook! 😉

Hieronder de dia’s van mijn verhaal.

Dutch police, social media & crisiscommunication from Natalie Hensen

Foto geleend van wytze.

Hardlopen met zombies achter je aan: Zombies, Run!

16 oktober 2014 door Natalie Hensen 2 Reacties

Veel hardloop-apps zijn saai. Zo niet Zombies, Run! Het is een zeer uitgebreide spelachtige app, die je stimuleert er (letterlijk!) op uit te gaan om spullen te verzamelen en je thuisbasis uit te breiden. De app is beschikbaar voor Apple en Android.

De meeste hardlopers kennen apps als Runkeeper en Endomondo wel. Eigenlijk maar suffe statistiekprogramma’s, die vooral van alles voor je bijhouden ter motivatie. De makers van Zombies, Run! moeten de overtuiging gehad hebben dat je van hardlopen ook een spel kunt maken. Gamification!

Concept van succesvolle tv-serie

Ken je de televisieserie The Walking Dead? Ik ben een fan! Deze Amerikaanse serie gaat over zombies die de wereld overnemen. Er zijn nog maar weinig mensen over en die doen hun best uit de handen van zombies te blijven. Dat levert al drie seizoenen avontuur op en het vierde loopt! Het concept van deze serie is doorgevoerd in de app Zombies, Run!, wat mij heel enthousiast maakte om het uit te proberen.

Best lastig…

Na downloaden en aanmelden heb ik vrij lang moeten zoeken en lezen (o.a. bij de veelgestelde vragen, een wiki, maar ook in de app onder ‘help’) om te ontdekken hoe de app werkt. En nog steeds denk ik dat ik het nog niet helemáál vat. Een wat ruwe start dus. Dat zal vast komen (maar dat is een aanname) doordat de app in de loop van de tijd meer en meer is uitgebreid en ingewikkelder is geworden, terwijl ik het nu pas heb geïnstalleerd. Wat helpt, is dat je online ook het een en ander kan zien en doen, zoals het bekijken van je runs en je thuisbasis.

Hoe werkt het?

Abels’ Township is je veilige stuk grond, een thuisbasis, waar de zombies niet kunnen komen. Denk hierbij aan spellen als Simcity en Civilization. Je kunt gebouwen neerzetten en mensen toevoegen, maar dan heb je wel eerst spullen nodig. En die ga je verzamelen door te hardlopen, als “Runner 5“, je naam in de app. In de app staan al drie seizoenen met complete verhalen met missies. Alsof het dus een tv-serie met afleveringen is. Als je gaat hardlopen, kies je een onderdeel van het verhaal (missie) en luister je daar tijdens het lopen naar. Ook kun je een speciale run doen om spullen te verzamelen. Je rent gewoon je normale rondje, maar krijgt elke zoveel minuten van de app te horen dat je batterijen, ondergoed of een oude laptop hebt opgepakt. Jij loopt hard en de app doet de rest van het werk. Je hebt er in principe geen omkijken meer naar. Prettig dat het allemaal vanzelf gaat! En fijn dat je resultaten boekt terwijl je hardloopt; dat motiveert om door te gaan.

Zombies achter je aan!

“Zombies approaching in 100 metres“. Met die uitgesproken tekst word je aangezet om een versnelling in te zetten. Zo ben je dus ineens bezig met een intervaltraining. Als je gedurende een minuut genoeg versnelt (de app houdt dat bij), dan heb je de zombies van je afgeschud: “zombies evaded“. De zombie chase kun je aan- of uitzetten. Voor mij een heel nuttige toevoeging, want ik ben echt veel te lui om uit mezelf intervals toe te voegen aan mijn training. Je voorstellen dat zombies achter je aan zitten, helpt enorm! Als ze je toch inhalen, ga je gelukkig niet ‘dood’ en kun je door blijven lopen.

Ingewikkeld maar leuk

Ik heb nu twee keer hardgelopen met deze app. Ik ben nog aan het stoeien om muziek (essentieel voor mij!) en de statusupdates van de app tegelijk aan te hebben; dat blijkt een vrij ingewikkelde kwestie. Zoals de hele app eigenlijk vrij ingewikkeld is in het begin. Ondanks dat, ben ik blij dat ik de app aangeschaft heb. Het maakt hardlopen namelijk een stuk leuker!

Mijn advies als je ook met deze app aan de slag gaat: RTFM!

Downloaden

De app kost € 3,59 en kun je downloaden voor iPhone en Android.

Foto geleend van Daniel Hollister.

Dit artikel verscheen eerst op 42bis.nl.

Grijze muis? Bel een personal shopper (2)

6 juni 2014 door Natalie Hensen 4 Reacties

Na acht maanden was ik eindelijk zover dat ik hem durfde te bellen: Bob de stylist. Een cadeautje, omdat ik al jaren moeite heb met kleding kopen. Tijd voor verandering, dus. Maar hoe gaat dat nou, zo’n personal shopper?

Ik kreeg de personal shopper, Bob Willemse, cadeau van mijn vriend en schoonfamilie. Eng, maar oh, zo noodzakelijk. Want ik heb al jaren, en dan bedoel ik ook echt jáááren, moeite met kleding uitzoeken. In twee delen vertel ik je mijn ervaring met een personal shopper. Dit tweede deel gaat over de shopdag met Bob. In deel 1 beschreef ik het intakegesprek.

De Grote Dag

Ik wist al na het intakegesprek dat we op de shopdag om 11.00 uur zouden afspreken en dat we in elk geval in De 9 Straatjes in Amsterdam zouden komen. Ik moest dus zorgen voor voldoende banksaldo! De avond voor de shopdag kreeg ik van Bob een mailtje met twee moodboards die hij voor me had gemaakt en ook instructies voor de volgende dag. Ik moest in elk geval pumps, een panty en een zwart topje meenemen of aandoen. Het ging nu echt gebeuren! De volgende ochtend stuurde Bob nog de exacte locatie waar hij mij verwachtte. Retespannend vond ik het.

Shop, shop, shop

Ik heb nog nooit zoveel kleding op één dag gepast als op deze dag. Bob had gepreshopt en in een aantal winkels items laten weg leggen. Bij binnenkomst groette de winkelmedewerker Bob vaak alsof het een oude bekende was en kregen we een stapel kleding mee de paskamer in. In veel van de winkels hielp de medewerker mee met beoordelen hoe iets stond en of er misschien nog iets anders was wat ik kon proberen. Ik kreeg een steeds beter beeld van wat Bob voor mij voor ogen had en waar ik op moet letten bij het kopen van kleding. Ik weet nu beter wat mij goed staat en wat ik beter aan de rekken kan laten hangen.

Marathon

De meeste winkels gingen om 18.00 uur dicht en dus moesten we stoppen met shoppen. En dat terwijl Bob nog in minimaal twee winkels kleding had weggelegd of gezien, dat ik had moeten passen. Op een lunchpauze na hebben we dus zeven uur lang geshopt. Zeven uur. Vind ik best lang. Eenmaal thuis op de bank voelde ik me alsof ik een marathon had gelopen (niet dat ik echt weet hoe dat voelt..) en ben er dan ook lange tijd niet meer vanaf afgekomen.

The results

Waar ik uiteindelijk mee ben thuisgekomen? Ik ging voor vrouwelijk met een stoere touch (want ik ben geen meisjemeisje) en wat professioneler dan ik me nu kleed. Meer kleur, minder grijs. Van het gekochte heb ik een shirt nog teruggebracht en een rok (waar ik op de shopdag nog over na wilde denken) heb ik achteraf online besteld.

Het resultaat:

Rode jurk (Who’s that Girl) met spijkerjasje (Levi’s) en stoere hoge sandalen (Levi’s)
Luchtig zwartwit jurkje (Kookaï)
Crèmekleurige bloemenjurk met petticoat (Karen Millen)
Paarse truitje met glitters en watervalhals (Kookaï)
Blauwe slim fit midrise spijkerbroek met beetje wassing (Scotch & Soda)
Crèmekleurig kort straks vestje met zwart detail (Vanilia)
Zalmkleurige plooirok (later online alsnog besteld) (Vanilia)
Zalmkleurige lange zomerjas met driekwart mouw (Vanilia)

Personal shopper: goed idee

Ik vond het in eerste instantie eng om met een personal shopper in zee te gaan. Omdat ik daarvoor uit mijn comfortzone moest stappen, natuurlijk. Maar het maakte dat ik voor mijn gevoel mijn grenzen heb verlegd en daar heeft de personal shopper een grote bijdrage in gehad. Ik ben wijzer op kledinggebied en alhoewel ik er nog niet ben met de nieuwe items in mijn kledingkast, is dit een stevig begin.

Twijfel jij ook aan je kledingstijl of -smaak of zou je het gewoon leuk vinden om verrast te worden? Mijn advies aan jou: neem personal shopper Bob (of een van zijn collega’s) in de hand! En heb je het er zelf niet voor over, vraag het dan gewoon voor je verjaardag.

Lees over het intakegesprek in deel 1 van deze serie.

Dit artikel verscheen eerst op urbanchicks.nl.

Grijze muis? Bel een personal shopper (1)

15 mei 2014 door Natalie Hensen 4 Reacties

Ik kreeg de personal shopper, Bob Willemse, cadeau van mijn vriend en schoonfamilie. Eng, maar oh, zo noodzakelijk. Want ik heb al jaren, en dan bedoel ik ook echt jáááren, moeite met kleding uitzoeken. In twee delen vertel ik je mijn ervaring met een personal shopper. Dit eerste deel gaat over het intakegesprek met Bob. In deel twee volgt de shopdag.

Mijn kledingprobleem

Volgens mij zijn maar weinig vrouwen echt heel zeker over hun kledingstijl of -smaak. Ik in elk geval niet! Ik weet wel íets over wat mij wel en niet staat, maar niet genoeg en ik blijf daarom vaak maar bij het oude vertrouwde. Vervolgens zoek ik vervanging voor kledingstukken die ik niet meer aan kan omdat ze stuk gedragen zijn. Ik durf te weinig met kleur en prints te doen, bang dat ik de plank mis sla. Ben daardoor dus een beetje een grijze muis. Als ik ga shoppen, koop ik heel, heel soms een berg nieuwe kleding, maar meestal kom ik met niets of één kledingstuk thuis. Dat schiet niet op! Aldus mijn kledingprobleem.

Wie ben je en wat wil je?

Bob ging zitten, pakte zijn vragenlijst erbij en vuurde allerlei vragen op me af. Wat doe ik voor werk, wat zijn mijn hobby’s, wat vind ik belangrijk in kleding, welke stoffen vind ik niks, waar loop ik tegenaan bij kleding kopen, op welke delen van mijn lichaam ben ik trots en op welke minder, uiteraard mijn kleding- en schoenmaat en zo nog een stuk of wat vragen. Zelf had Bob al gezien dat ik geen meisjemeisje ben en hij snapte mijn verhaal over wel professioneel willen overkomen, maar met een twist.

Kleding in de shredder?

Dat doen ze dus op tv hè, je halve kledingkast leeghalen en in de shredder gooien. De horror! Dat deed Bob niet. Hij keek vluchtig mijn kast door, sommige items bekeek hij wat langer, en ik heb nog wat voor hem aangetrokken om te laten zien hoe iets stond. Hij maakte her en der wat foto’s. Ik zag wel dat zijn handen jeukten om sommige items weg te doen. Ik beaamde dat er veel hing dat eigenlijk weg moest, maar dat ik dat niet kon zolang ik niets nieuws heb. Als ik dat heb, kan ik prima afstand doen van kleding. Daar wil Bob mij na de shopsessie nog wel bij helpen!

Minder eng

Deze eerste sessie kwam op mij redelijk chaotisch over, het ging voor mijn gevoel van hot naar her. Ik had na afloop het idee dat ik niet alles heb gezegd wat ik wilde zeggen. Inmiddels heb ik dat opgelost door er nog een mail achteraan te sturen. Toch heb ik vertrouwen gekregen in Bob en zijn stylingkunsten en vind ik het een stuk minder eng! Tijdens de intakesessie (ruim een uur) riep hij al van alles aan kleine hints, zoals dat strakke broeken mijn benen langer maken (vooral met leuke pumps), dat ik inderdaad korte, getailleerde jasjes goed kan hebben en lange oorbellen goed zijn voor mijn ronde gezicht. Zijn brein werkte volgens mij al op volle toeren tijdens de sessie! De volgende keer gaan we shoppen, dus dan begint het feest eigenlijk pas echt.

Foto geleend van Samuraijohnny.

Dit artikel verscheen eerst op urbanchicks.nl.