Zo nu en dan komt ‘ie opzetten: het gevoel dat ik geen zin meer heb in onze planeet, vooral geen zin meer in de mensen die erop leven. Doe mij alsjeblieft een andere planeet, ver weg van hier. Kan ik daar met een groepje fijne, lieve en vooral vredelievende mensen opnieuw beginnen met een beschaving.

Je moet weten: ik heb een nogal sterk gevoel voor rechtvaardigheid. Ik kan nogal slecht tegen onrechtvaardigheid. Vandaar dat ik ook wegblijf bij televisieseries als House of Cards, waarbij het draait om wraak, leugens en manipulatie. Laatst zag ik min of meer per ongeluk de film Agora. Had de film beter niet kunnen zien, want het maakte me enorm droevig. En nu, na wéér een reeks aanslagen op onschuldige burgers in Parijs, bekruipt dat gevoel me opnieuw: doe mij maar een enkeltje weg van hier.

Waar gaat Agora over?

De film, gebaseerd op historische feiten (maar opgeleukt), speelt zich af in de Romeinse tijd (vierde eeuw na Christus en in Alexandrië, Romeins Egypte). In de film staat een briljante vrouw centraal, die baanbrekend wiskundig en astrologisch onderzoek deed: Hypatia. Een filosofe was ze ook. Ze heeft een groep studenten die ze een andere manier van denken probeert bij te brengen. Dat lukt, lijkt het. Tot ineens op religie gebaseerde gevechten uitbreken. De wetenschappers worden verdreven en al hun werk wordt vernietigd door de gelovigen, want dat is niet heilig. Bam. Dat hakt er in bij mij. Al die geboekte vooruitgang, in een klap weg. Omdat het geloof het zegt. Daar kan ik niet bij.

Vervolgens worden de Romeinse heersers door de gelovigen steeds verder in een hoekje gedreven totdat Hypatia de laatste is die zich moet bekeren om haar eigen leven te beschermen. Ze doet dit niet en betaalt daar de hoogste prijs voor. Bam. Weer iets onbegrijpelijks; een vrouw die als missie had de wereld te begrijpen en vooruit te helpen, wordt gestraft omdat ze niet het geloof wil aanhangen dat op dat moment de macht had overgenomen. Het betekende het einde van het Romeinse Rijk zoals het toen bestond; de beschaving, ging stappen terug in de tijd.

Maar nu is alles anders?

Helaas, het is er niet beter op geworden; nog steeds maken we elkaar uit naam van bijvoorbeeld religie af en vernietigen we eeuwenoude kunst, omdat het niet heilig zou zijn. We vinden dat we uit naam van geloof, geslacht, afkomst of huidskleur bepaalde rechten hebben die anderen niet hebben. Willekeurige variabelen (want wie kon zijn huidskleur of afkomst kiezen voor geboorte?) zijn een excuus voor egoïstische doelen. Wij zijn dus nog geen stap verder gekomen sinds de Romeinse tijd. Om verdrietig van te worden.

Vrede op aarde

Al van jongs af aan is mijn grootste wens: vrede op aarde. Cheesy, ik weet het, maar ik meen het echt. We zijn met 7 miljard mensen op deze wereld en moeten proberen er het beste van te maken, want voor je het weet, is je leven alweer voorbij. Carpe diem. Ik kan werkelijk waar geen enkele zinnige reden bedenken waarom je iemand dat recht om te leven zou mogen ontnemen. Wat maakt jou beter dan de ander? Je huidskleur? Je religie? Je afkomst? Je geboorteland? Bullshit. Zo vind ik ook dat iedereen het recht heeft om te leven waar hij dat wil. Deze aardbol is van ons allemaal en er zijn geen stukjes gereserveerd voor bepaalde groepen mensen. Ik ben het hartgrondig eens met de uitspraak die nu Twitter over gaat in verband met de aanslagen in Parijs: let love rule.

Ik weet dat mijn somberheid wel weer zal wegebben, net als de vorige keren dat ik dat gevoel had. Ik weet ook dat ‘een klein groepje het verpest voor de rest’ en dat er veel mensen zijn die er net zo over denken als ik. Daar houd ik me maar aan vast en luister ondertussen naar het krachtige lied van Lenny Kravitz.

Foto geleend van Gatto Mimmo.