Al een jaar of 15, 20 schrijven we internet vol met onze berichten. Die staan daar dan voor eeuwig, want alles op internet blijft. Toch? Maar wat als je doodgaat? Wat besluiten jouw nabestaanden over jouw hele online bestaan?

In 2010 schreef ik twee keer eerder over dit onderwerp. Een keer over een man die schreef over zijn aanstaande dood en een keer algemeen over de dood en je online leven. Het onderwerp vind ik nog steeds intrigerend. Ons online leven is tegenwoordig zó geïntegreerd met ons offline leven dat het niet los van elkaar te zien is. Als je er niet meer bent, wat moeten je nabestaanden dan doen met wat je achterlaat in deze wereld? Fysieke spullen worden vaak verdeeld, weggegeven of weggegooid. Voor online ‘spullen’ werkt dat niet zo. Maar wat doe je dan? Inmiddels hebben gelukkig veel online bedrijven nagedacht over hoe ze hiermee om kunnen gaan. Mooi, want wij doen het zelf doorgaans niet.

Digitaal graf

Sociale netwerken als Facebook spelen steeds beter in op de dood. Dat moet ook wel, want Facebook heeft al 30 miljoen dode gebruikers. Facebook biedt een online memoriam van een overleden persoon, waar je je berichten ‘aan die persoon’ kunt achterlaten. Een soort digitaal graf. Dat kun je zelf van te voren instellen. Best een mooie oplossing om ook alle vage vrienden/kennissen te laten weten dat de persoon in kwestie is overleden. De dood is allang geen privéaangelegenheid van de naaste familie meer. Ik denk wel dat dit digitale monument, althans die op sociale netwerken als Facebook, op een gegeven moment weer weg moet. Hoe ouder we worden, hoe meer mensen uit onze omgeving zullen overlijden. Wat als je straks meer dode vrienden hebt dan levende? Dat is toch niet wat je wilt? Sociale netwerken zijn er immers voor de levenden, het moeten geen virtuele spooksteden worden.

Socialmedia-accounts

Accountje hier, accountje daar. Ik weet inmiddels niet eens meer waar ik allemaal accounts heb. De belangrijkste accounts met inloggegevens heb ik wel ergens vastgelegd, maar het gaat mijn nabestaanden nooit lukken om alles netjes af te sluiten. Moeten ze ook niet willen, vind ik. De meest bizarre diensten poppen op die een helpende hand bieden. Zoals LivesOn, die voor je blijft twitteren op je account; zo lijkt het net of je nog even doorleeft. Uhuh, nee bedankt. Facebook stelt je in staat om een beheerder aan te wijzen voor na je dood; handig, maar alleen mogelijk als diegene ook Facebook heeft. Als beheerder van de overledene kun je de profiel- en omslagfoto wijzigen en het archief downloaden. En hoe weet Facebook dan dat je dood bent? Dat moet iemand eerst doorgeven.

Om je account te deactiveren, moet je voor verschillende social media verschillende dingen doen. Twitter, Pinterest en Google willen een overlijdensakte zien. Bij Facebook moet iemand bewijzen dat hij familielid van de overledene is. Bij LinkedIn moet je aangeven wat je relatie tot de overledene is en zijn mailadres opgeven.

Losse berichten

Naast jouw persoonlijke (socialmedia)-accounts zijn er ook de sites van anderen waar je berichten hebt geplaatst. Denk aan reacties op blogs of bijdragen op fora. Moeten die verwijderd worden omdat je er niet meer bent? Die verzoeken komen regelmatig binnen bij grote sites. Ik vind het gek. Als iemand een boek heeft geschreven en overlijdt, ga je toch ook niet alle boeken verbranden? Een ander kan nog plezier hebben van jouw uiterst intelligente reactie op een moeilijk onderwerp! De reden voor nabestaanden om die berichten te willen verwijderen, is dat zij geconfronteerd kunnen worden met mensen die niet weten dat de persoon overleden is. Nou, richt dan een digitaal graf op en verspreid het nieuws! Hoe meer mensen het weten, hoe minder vervelende situaties. En helemaal voorkomen kun je het toch niet.

Ik hoop dat ik je wat stof tot nadenken heb gegeven. Laat het je toekomstige nabestaanden weten: wat wil jij dat er met je online leven gebeurt?

Foto geleend van Catarina Carneiro de Sousa.

Dit artikel verscheen eerst op 42bis.nl.